að missa trúna

hér skrifar einn "stjórnmálafræðingur" sem hefur (næstum) misst trúna á stjórnmálum.

Áður fyrr fannst mér stjórnmál vera heillandi og ég bar virðingu fyrir stjórnmálamönnum. Ég fylltist lotningu þegar ég kom inn á Alþingi eða hitti stjórnmálamann.

Núna finnst mér stjórnmál ekki bara rotin og spillt inn að beini heldur finnst mér líka stjórnmál vera spilaborg sem hrundi. Hvernig (í andsk..) má það til dæmis vera að flokkur sem fær 5% fylgi þjóðarinnar nær að komast í ríkisstjórn og að vera með forsætisráðherra, utanríkisráðherra og viðskiptaráðherra úr sínum röðum? Bara valdamestu embættin.. Hvernig getur þingflokkur með 5% fylgi endurspeglað þjóðina? Þýðir ekki lýðræði að lýðurinn á að ráða??

Ég er að vísa til þess að það var Halldór Ásgrímsson (Framsókn) sem ásamt Davíð Oddsyni setti Ísland á lista hinna staðföstu þjóða sem samþykktu innrásina í Írak. Ég er líka að vísa til þess að Valgerður Sverrisdóttir (Framsókn), þáverandi viðskiptaráðherra, gaf auðmönnum og útrásarvíkingum aðgang að ríkisbönkunum.

Þetta bara meikar ekkert sens.

Hvernig varð það eðlilegt að bankar fjármögnuðu kosningabaráttu stjórnmálamanna?

Money is power. Power corrupts. Total power corrupts totally.

jæja, hættu að röfla Svava og farðu út að hlaupa.

sælir!;)