En svo bar til um þessar mundir að Svava skellti sér upp á jökul í boði kærastans. Mikið góð ferð. Ekki amalegt að gista á Hótel Heklu, tja fyrir utan nóttina sem við sváfum á sömu dýnu. Fatta það nú ekki by the way að gera bara ráð fyrir að par geti sofið á sömu dýnu eins og ekkert sé! Hvað er það?
Anyways, fórum með Íslenskum fjallaleiðsögumönnum í þessa ferð (ásamt slatta af túristum, aðallega asíubúum.) Mér fannst nú dáldið tilkomumikið hvað þessi jökull sem og aðrir eru að hopa? mikið. (Ég meina minnka.) Leiðsögumennirnir voru að sýna okkur hvað jökullinn er búinn að minnka mikið bara á einu ári og það er nú ekkert smáræði! Þetta er augljóslega að gerast ekki á löngum tíma heldur beint fyrir framan nefið á þeim sem fara oft í svona ferðir.
Því er nú verr og miður því mikil er dýrðin:

Ég var svo óheppin að myndavélin var að verða batteríslaus svo ég gat ekki tekið mikið af myndum. Ég fann greinilega að maður var komin í tengsl við náttúruöflin og mér fannst æðislegt að sjá mismunandi ísmyndanir og ísgöng og mismunandi "svelga." Mér finnst ég alltaf komast í tengsl við almættið þegar ég fer upp á fjöll eða jökla. Tja, allaveganna í þessi tvö skipti sem ég hef farið upp á jökul.
Ég verð samt að segja að mér finnst miður að hafa deilt þessari reynslu í bæði skiptin með fullt af algerlega ókunnugu fólki í skipulögðum ferðum. Myndi elska mest að fara í góðra vina hópi í svona ferðir. Það er samt auðvitað miklu öruggara að fara í svona skipulagðar ferðir, sérstaklega í þessu tilviki þar sem við vorum með brodda undir skónum og ísexi og með svona dæmi um mjaðmirnar sem hægt væri að nota til að hífa okkur upp ef við myndum nú detta ofan í sprungu...

Á Sólheimajökli er fullt af alls konar flottum ísmyndunum, eins og t.d. þessi. Næst þegar ég fer ætla ég að passa að vera með fullt batterí á myndavélinni!

Maður finnur greinilega að jöklar eru takmörkuð náttúruundur sem eru síbreytileg og fara þverrandi. Mér finnst afskaplega sorglegt að eftir 100 ár verða kannski allir jöklarnir horfnir.

Þetta var ofan í dálitlum dal á jöklinum þar sem við borðuðum nestið okkar. Það var svo skrýtið að þetta dökka á myndinni var svona eins og eins konar leir viðkomu. Leiðsögukonan sagði okkur að hún hefði verið með blint fólk í einni ferðinni sem vildi smakka á þessu. Þetta bragðaðist víst bara fínt! Merkilegt náttúruundur.
Mig langar aftur.
Takk fyrir mig elsku Svanur<3