TGIF

Átti svo æðislegan föstudag í gær. Hitti Önnu Láru mína í hádeginu á Gló á Laugaveginum sem var frábært. Hitti mömmu í beinu framhaldi af því og við fórum og kíktum í búðina Volcano sem ég er búin að vera á leiðinni í í lengri tíma. Labbaði út með svörtu slána sem ég er búin að vera að leita að í svona allavegana þrjú ár:) Takk elsku mamma! Er ekkert smá ánægð með þessa flík.

Endaði svo góðan dag á að hitta nokkra vinnufélaga um kvöldið og kjafta fram á nótt og hlægja mikið. Dásamlegt. Kom ekki heim fyrr en kl. 01 og líður eins og ég sé þunn:) Svo gott að brjóta hversdaginn upp með því að gera eitthvað svona.

Happy:)

yes yes yes

Loksins fann ég það.

Er búin að vera að reyna að koma lífsviðhorfi mínu í orð í langan tíma. Fann grein um hjúkrunarkonu sem heitir Bonnie. Hún gerði rannsókn í vinnunni sinni þar sem hún vann á líknardeild árið 2013. Hún tók viðtöl við sjúklinga sem lágu banaleguna til að rannsaka hvað það var sem sjúklingarnir sáu mest eftir í lífinu. Meginniðurstaðan hennar er eftirfarandi:

"Our greatest fear should not be of failure, but succeeding at things in life that don't really matter."

Hvers virði er frami og frægð ef maður er ekki í góðum tengslum við sína nánustu og er ekki hamingjusamur? Til hvers að eyða öllum tímanum í eitthvað sem skiptir í rauninni ekki máli?  Við höfum bara eitt líf og dagurinn í dag kemur aldrei aftur.

Vá, þetta quote talaði alveg við mig. Tengdi alveg við þetta. Af hverju að vinna og vinna til að klífa upp metorðastigann ef það kemur niður á fjölskyldunni og vinum?

Af hverju???