Undanfarið hef ég farið offari á Storytel.
Uppgötvaði Goodreads appið i kringum áramótin eftir að hafa hlustað á rithöfund tala um að hafa tekið umsögn frá lesanda þar það nærri sér að hún hafði samband við viðkomandi.
Þarna fann okkar kona loksins metnað og er þegar búin að setja inn 16 bækur á "bókahilluna" sína og skrifa umsagnir líka. Maður er auðvitað afkastameiri þegar maður hlustar bara;)
Allavega.
Lenti á svo leiðinlegri bók að ég varð leið. Stundum lækkaði ég bara í hljóðinu til að þurfa ekki að hlusta í smá stund.
Höfundurinn er íslensk kona svo ég var alveg í vandræðum hvað ég ætlaði að skrifa í umsögninni. Þetta var fjölskyldudrama.
Er sem sagt meðvirk.
Sá beinskeyttar umsagnir frá samlöndum okkar. Allt konur sem komu fram undir fullu nafni og mynd og sögðu hreint út að bókin hefði verið alger tímasóun; þunnir karakterar og söguþráðurinn hundleiðinlegur.
Mér fannst það líka en sagði bara eitthvað á þá leið að ég sæi eftir lestur bókarinnar að ég er heppin með mína fjölskyldu.
Læt ekki uppi hver höfundurinn er þó að:
a) hún hafi næstum því keyrt á mig fyrir nokkrum árum þegar ég var að labba niðri bæ með barnavagn. Mér brá mjög mikið og var lengi að jafna mig beint á eftir. Sólin byrgði henni sýn.
b) ég var að sjá frétt þar sem sonur hennar fer ekki fögrum orðum um ákveðið fjölskyldumál tengt henni.
Meðvirkni? Það er ég.
P.s. Af hverju hætti ég ekki bara að lesa bókina þegar hún náði mér ekki?
Ég er með einhverja óútreiknanlega áráttu fyrir að klára alltaf það sem ég byrja á, hence, tvær háskólagráður teknar samfellt á réttum tíma með engum hléum.
