Einhvers staðar...

 ... er kona. 

Hana er að finna við strönd. Árbakka. Við stöðuvatn jafnvel.

Hún er umkringd náttúru. Liturinn er grænn. Það eru tré, jafnvel friðsæll skógur.

Hún er með athvarf þarna og dvelur í skemmri eða lengri tíma í bústað rétt hjá. 

Hún fær nóg af súrefni, nægan frið.

Einhver daginn verður þessi kona ég.

There will be no more pleasing...

... to those who do not care back.

Plögun.

Þessi vika hefur einkennst af plögun. Samviskubiti. Af hverju er ég með samviskubit yfir manneskju sem virðist vera alveg sama um mig? Sérstaklega af því að hún vill bara að ég mæti þegar hún býður mér á event sem hún er að halda en virðist ekki hafa áhuga á að hitta mig hina dagana. Hitt skiptið var verra. Þá var alvöru pressa.

Við vorum bestu vinkonur. Ég mun seint skilja fólk sem fer í gegnum fólk. Enn og aftur rifjast upp lína úr þáttunum Beverly Hills 90210. Í þetta skiptið er það sena þar sem Brandon segir við Kelly: "You go through people. You will go through me too."

Hún hefur oftast horfið út úr lífinu mínu þegar hún eignast kærasta. Þetta er kannski eitt af þeim skiptum. Ég sendi henni skilaboð fyrir nokkrum mánuðum um að ég hefði fréttir. Hún svaraði ekki en setti samt hjarta yfir þessi skilaboð mín. Það var þó eitthvað en sagði allt.

Mér finnst gott að halda í góð og traust gömul vinasambönd. Halda í ræturnar. Þaðan sem maður kemur. Root down deep. Þau skipta mig reyndar miklu máli. Ég var svo ánægð að heyra frá bekkjarsystur minni í síðustu viku sem ég var með í bekk í 10 ár í Hvassaleitisskóla. Frá því við vorum fimm eða sex ára. Hún bauð mér í markþjálfun þar sem hún er að safna tímum í náminu sínu. Ég útskýrði málið fyrir henni og hún benti mér einmitt á að ég sé orðin góð í að virða mörkin mín. Þetta eru þau. Mörkin mín.

Kæra vinkona mín, sem er svo langt frá mér núna þó hún sé reyndar landfræðilega stutt frá, sirka 11 mínútna keyrsla, með unga heita kærastanum sínum sem er fæddur '93.

Fékk sem sagt invite á Facebook í partý sem þau eru að halda saman og brá svo mikið yfir umgjörðinni og stemmningunni allri í kringum það að ég var sirka fimm mínútur að jafna mig. Fór svo, eins og ég geri alltaf þegar mér er boðið í eitthvað sem mig langar ekki að mæta, í gegnum rolodexið mitt af afsökunum fyrir að komast ekki en endaði svo auðvitað á að senda henni skilaboð sem voru á þá leið að ég fengi instant skitusting og kvíða yfir áfengisnotkun. Því það er svo sannarlega yfirskriftin. BYOB - Bring your own booze. Myndin sem fylgdi með invite-inu gaf svo í skyn frekari neyslu. Eða eitthvað. Þarna verður skálað, aftur og aftur, í kvöld. Mikið drukkið allavegana, það er víst.

Ég er komin á þann stað í lífinu að ég nota my emotional guiding system til að leiðbeina mér veginn. Im getting a hard no. Í öll skiptin sem ég hef spurt. Síðasta vísbendingin var í morgun þegar ég vaknaði af værum svefni þakin kvíða yfir þessu. Hitti sameiginlega vinkonu okkar í gær sem plantaði inn samviskubiti hjá mér yfir að vera ekki að fara. Ég man ekki einu sinni hvenær ég vaknaði í kvíða síðast. Jú, það var þegar ég var að vinna á hjúkrunarheimilinu með nuddnáminu og langaði alls ekki að mæta á dagvakt. Mér leið illa á dagvöktunum þarna.

Kvíði kemur þegar þú svíkur hjartað þitt. 

Ætla svo sannarlega ekki að svíkja mitt aftur og verð því heima í kvöld. 

Það er skondin að hugsa til þess að ég á nú bara sjálf unga og heita wifey. Hitti hana einmitt í morgun og fékk ást og umhyggju.

Fæðingarár hennar er einmitt 1993.

Inspo

Áhugavert hvernig sumir karakterar virka á mann. 

Um daginn fann ég öryggið mitt í gegnum persónu í þáttunum Good girls (Netflix.) Var á cacaoseremóníu og við vorum að tengjast rótarstöðinni, fyrstu orkustöðinni þar sem rætur okkar og öryggi er að finna. Þetta var góð seremonía, ég fann rætur niður í möttul jarðar og þegar við fórum að anda í gegnum mula bandha (rótarlásinn, staðsettur hjá kynfærunum), örygginu okkar, gerðist margt. Ég var þessi karakter, þessi leikkona, í þessum þáttum. 

Karakterinn er sterkur og ég efast ekki um að fyrsta orkustöðin sé sterk og í góðu jafnvægi hjá Beth Boland. Hvernig hún hreyfir sig og ber sig segir allt. Svo er hún falleg auðvitað líka. Er búin að vera hugsa mikið um rauðhærðar leikkonur. Bæði þessa í Good girls og svo líka karakter sem þessi sama leikkona, Christina Hendricks leikur í Mad men. Þá er hún Joan Harris.

Man vel eftir þessum karakter í Mad men. Í minningunni var hún samt meira svöl og meira hot. 

Er líka búin að vera hugsa um karakterinn Donna Poulsen í Suits sem var flottust allra og mesta gella sem ég veit um eiginlega. Það er alveg spurning hvort Harvey átti hana skilið.

 Er að spá í að lita hárið rautt. Samt ekki. 

Anyhows, fleira var það ekki. 

Góðar stundir,

Namaste.
 

 

Amma

Ég man ekki eftir að hafa verið eins mikið við hliðina á sjálfri mér og í gær.

Skil núna orðatiltækið að vera "beside myself with worry."

Skil núna ástina betur. Skil hvað skiptir máli. Hvað þetta snýst allt um.

Biðin eftir barninu tók á. En já,

ég er orðin amma.