Its a crazy, crazy world

Skil ekki hvernig það er bara allt í lagi að keyra bíl á fullri ferð og tala í símann í leiðinni, jafnvel með barn í bílnum!

Ég má þakka mínum sæla fyrir að ökumaðurinn sem var að keyra Hamrahlíðina í vesturátt um kl. 12 í dag var með fullum fimm og með hugann við það sem hann var að gera. Stefán minn (2ja) ára klifraði út á gangstétt og hljóp beint út á götu og yfir hana.

Ég vil ekki til þess hugsa hvað hefði gerst hefði bílstjórinn verið með hugann við eitthvað annað, t.d. símtal.... phew!!

Jet Black Joe

Elska þá. Elska.

Jet Black Joe (the band) mun ávallt eiga samastað í sál minni og hjarta. Hlýt að kunna öll lögin þeirra og hef nú farið á þó nokkra tónleika!

En mikið er langt síðan síðast.

Sakna dáldið gömlu Svövu sem fór oft á tónleika...

I, you, we. We're still allright.

Formaður

þá er konan orðin formaður húsfélagins! Fullorðins eða hvað?!

Manager

Stelpan getur bara verið stolt af sér.

Með tvær háskólagráður í farteskinu og í stjórnunarstöðu með sirka 15 manns "undir" mér og með um 46 fyrirtæki. Ábyrgð, mannaforráð og hvaðeina,

og hana nú.

Sagt er að líkaminn geymi allar minningar...

... og ég er lifandi sönnun þess!

Þegar ég var lítil, ekki nema 4ra ára gömul, réðist hundur á mig. Hann var stór, ég var lítil. Hann var grimmur, ég var hrædd.

Og þetta muna frumurnar í líkamanum mínum. Svo hvað get ég að því gert þó ég stífni upp og öskra smá og fer í varnarstellingar þegar hundur flaðrar upp um mig? Líkaminn man, líkaminn bregst við.

Ég er samt ekki hrædd við alla hunda. Ég veit um einn hund sem ég ekki hrædd við. Ég strýk honum meira að segja. En núna er ég hrædd við hund. Hvolp meira að segja! En þar sem þessi hundur heitir Tinna og er nýji og fyrsti hundur foreldra minna þá verð ég að taka mig saman í andlitinu og takast á við þessar grimmu minningar úr æsku minni.

gangi mér vel! Við Tinna verðum vonandi mestu mátar... eða ekki...