Sagt er að líkaminn geymi allar minningar...

... og ég er lifandi sönnun þess!

Þegar ég var lítil, ekki nema 4ra ára gömul, réðist hundur á mig. Hann var stór, ég var lítil. Hann var grimmur, ég var hrædd.

Og þetta muna frumurnar í líkamanum mínum. Svo hvað get ég að því gert þó ég stífni upp og öskra smá og fer í varnarstellingar þegar hundur flaðrar upp um mig? Líkaminn man, líkaminn bregst við.

Ég er samt ekki hrædd við alla hunda. Ég veit um einn hund sem ég ekki hrædd við. Ég strýk honum meira að segja. En núna er ég hrædd við hund. Hvolp meira að segja! En þar sem þessi hundur heitir Tinna og er nýji og fyrsti hundur foreldra minna þá verð ég að taka mig saman í andlitinu og takast á við þessar grimmu minningar úr æsku minni.

gangi mér vel! Við Tinna verðum vonandi mestu mátar... eða ekki...