Normal

What is normal?

Var í umferðinni í gærkvöldi og stoppaði eins og aðrir bílar á rauðu ljósi. Mér varð litið inn í bílana við hliðina á mér og fyrir aftan mig og það voru ALLIR að tala í gemsann sinn.

Hversu eðlilegt (og hættulegt) er það?

Nei, ég bara spyr!

Twin Peaks

Ég hvarf til ársins 1993 í gærkvöldi þegar Twin Peaks kom á skjáinn mér algerlega að óvörum.

Féll í nostalgíutrans og gat ekki hætt að horfa þótt þátturinn væri alltof seint á dagskrá og ég stjörf af þreytu. Minningarnar frá þessum árum flæddu notalega um mig þar sem ég lá og starði á skjáinn.

Allt er svo sérstakt við þessa þætti. Tónlistin, hvernig atriðin eru skotin, leikararnir og overall fílingurinn í þessum þáttum er svo æðislega epic, hvað sem það þýðir.

Ég man að skólinn minn, Hvassaleitisskóli, var undirlagður af umræðu um þessa þætti. Daginn eftir kvöldið sem þættirnir voru allir að tala um hvað hefði gerst í Twin Peaks kvöldið áður svo það var um að gera að missa ekki af einum einasta þætti. Oh, þetta var svo spennandi allt saman.

Ég veit ekki hvað David Lynch er að gera núna en man, o man, hvað hann var að gera góða hluti á þessum tíma.

Algerlega feel good moment sem ég átti þarna í gær þegar þetta rifjaðist allt saman upp fyrir mér. Hvað allt var gott á þessum tíma ...

My teenage angst

Þetta setti einn facebook vinur minn á vegginn sinn í dag og ég fékk flashback frá versta tímabili ævi minnar, helvítis gelgjunni.

En þetta var samt ástæðan fyrir öllum mínum pirringi og allri minni reiði á þeim tíma. Að maður hafi fæðst til þess að fylgja þessari leiðinlegu formúlu að lífi í stað þess að vera frjáls og gera það sem manni langar til fannst mér alveg ömurlegt.

Mér hefur alltaf fundist erfitt að finna út hvað það er sem mig langar til að vinna við en jafnvel þó ég væri með það á hreinu þá stendur maður líka frammi fyrir því að þurfa að finna vel launaða vinnu við það sem manni finnst skemmtilegt að gera. Það er erfitt.

Að standa frammi fyrir þeim þrýstingi að þurfa að finna einhvern til að giftast finnst mér hræðileg formúla að lífi. Sérstaklega þegar manni langar ekkert að giftast (búa með sama manninum alla ævi? Boring!) Að eignast börn er reyndar það besta sem hefur komið fyrir mig.

Allaveganna, ofangreind formúla er alveg öll ástæðan fyrir angist táningsáranna.

Mínir elskulegu bræður

Mikið þykir mér nú vænt um þá þó þeir stríði mér mikið yfirleitt þegar ég hitti þá og þó þeir hringi aldrei í mig.

Mikið hefði lífið verið öðruvísi hefðu þeir fæðst kvenkyns...!