Á eigin vegum

Bók eftir sama höfund og Ljósa (Kristín Steinsdóttir.)

Ekki eins viðburðarík bók og Ljósa. Það reyndar gerist bara mjög lítið í henni. Ekki spennandi.

Hér er sögð saga Sigþrúðar, konu sem ólst upp á bóndabæ í fyrndinni. Í gamla daga, kannski fyrir um 80 árum síðan. Að því leyti er bókin lík Ljósu. Sigþrúður á ekkert sérstakt sældarlíf, móðir hennar dó þegar hún fæddi hana og sjálf missir hún barn. Viðurkenni alveg að það féllu nokkuð mörg tár hjá þessum lesenda við lesturinn. Seinni hluta ævinnar býr hún í Norðurmýrinni í Reykjavík og unir sæl við sitt.

Hún er þó alltaf að leita að uppruna sínum og er mjög upptekin að því að þekkja forfeður sína og hvaðan hún kemur. Hún lifir á blaðaútburði og ber út Morgunblaðið (eða Fréttablaðið) í dagrenningu og á svo daginn fyrir sig. Hún velur af kostgæfni hvernig hún ver hverjum degi eftir Morgunblaðinu. Hún skoðar auglýsingar um hvað er í gangi hverju sinni. Hún fer í jarðarfarir, jafnvel hjá fólki sem hún þekkir ekki neitt. Svo fer hún á listasýningar og opin hús, allt eftir auglýsingunum í blöðunum.

Allavegana, auðlesin bók. Felldi tár sem þýðir að bókin flokkast sem góð bók. En viðburðarrík og spennandi, það er hún ekki.

Ljósa

Ljúfsár bók. Um ástir og örlög konu sem var uppi á seinni hluta 19. aldar.

Ég elska að lesa bækur um lífið í gamla daga. Bækur sem gerast á sveitabæjum í fyrndinni. Þær eru svo rómantískar. Allt var svo einfalt þá.

Þessi sérstaka bók eftir Kristínu Steinsdóttur heillaði mig, sérstaklega fyrri hlutinn. Þessi bók endar ekki vel sem er sérstakt. En þannig er þetta stundum.

Það fá ekki allir að vera með þeim sem þeir vildu helst vera með. Lífið leikur Ljósu grátt. Hún kynntist hinnu sönnu ást. En örlögin gripu inn í og gerðu hinu ástfangna pari illmögulegt að vera saman. Lífið fór því öðruvísi en hún hefði helst viljað.

Það er ljúfsárt að lesa bók um alvöru líf en ekki líf sem er allt uppdubbað og óraunverulegt eins og það sem flestar bandarískar rómantískar gamanmyndir ganga út á. Mikið ofboðslega er ég þreytt á bandarískum rómantískum gamanmyndum og þeirra boðskap.

Sem sagt, mjög góð og hressandi bók. Ekki þessi týpíski "happy ending." Hressandi.

Um andstæðu við meininguna

(fýlupúkablogg)

Dæmi um andstöðu við meininguna er samloka sem hægt er að kaupa í búð eða sjoppu og kölluð er "heilsusamloka" en brauðið er hvítt.

Hvítt brauð er að mínu viti með því óhollara sem hægt er að nota í samloku. Það er engin næring í því og það virkar sem lím í meltingarveginn. Verð að segja að mér finnst afskaplega siðlaust að selja þessar vörur undir svona líka villandi formerkjum. Neytandinn er klárlega ekki að fá það sem nafnið á vörunni gefur til kynna að hún sé.

Indversk prinsessa

Vinkona mömmu sagði einu sinni við mig að ég hefði að öllum líkindum verið indversk prinsessa í fyrra lífi. Það er mikið til í því.

Get ekki hugsað mér að fara á tjaldstæði til að sofa þar yfir nótt í tjaldi. EEeeuuuww. Djöfuls skrílslæti. Enginn svefnfriður. Engin hljóðeinangrun. Og ekki hægt að læsa. Minn sjúki hugur ræður ekki við þetta.

Af hverju bara ekki að finna yndælis hótel út á landi í staðinn? Skil ekki af hverju fólk hópast saman um helgar á tjaldstæðum og heldur vöku fyrir hvert öðru. Og ekkert morgunverðarhlaðborð eða sturta um morguninn. Nei, nei, nei. Meika þetta ekki.