vonbrigði með íslenskt sjónvarpsefni

Ósjálfrátt verð ég spennt þegar áramótaskaupið er á dagskrá eða Söngvakeppnin (undankeppnin fyrir Eurovision.) En þvílík vonbrigði  með bæði núna. Ég veit ekki hvað málið er. Hvar er gleðin? Hvar er dúndrið?

Mér fannst undankeppnin fyrir Eurovision hérna heima einkennast af andlausum, óspennandi, daufum og slöppum lögum. Frá þessu eru ein eða tvær undantekningar en þrátt fyrir flotta og spennandi söngvara kom ekkert dúndur, ekkert spennandi lag. Dálítil vonbrigði. Við komumst allavegana ekki áfram í ár, það virðist gefið.

Vita lagahöfundarnir ekki að fólk vill kraftmikla gleði og dúndur en ekki dofna og sorglega ástarsöngva?

Allavegana, það eru þrír eða fjórir vonargeislar og þeir komust áfram en það er ekkert dúndur í ár.

Vil varla tala um áramótaskaupið. Fatta ekki hvað á að vera skemmtilegt við einelti. Af hverju að taka einstaklinga fyrir og gera grín að þeim langt út fyrir öll mörk og móðga heilu þjóðfélagshópana (núna fatlað fólk.) Fíla ekki svona húmor og bara næ honum ekki.

En ég verð límd við skjáinn næsta laugardagskvöld að fylgjast með úrslitunum í forkeppninni fyrir Eurovision. Að sjálfsögðu á það sama við um næsta áramótaskaup líka.

Maður er alltaf jafn spenntur og vonar alltaf það besta.