Confessions of a desperate housewife, part III

Setti í heilar þrjár þvottavélar í dag en það sér ekki högg á vatni í óhreinatauskörfunni!

Sé fyrir mér heilu fjöllin af ókomnu óhreinu taui af krökkunum næstu árin. Ó mæ.

Stórskemmtileg vika

Mikið er ég ánægð með vikuna sem er að líða.

Það er búið að vera nóg að gera og mikið um hittinga. Hugtakið Maður er manns gaman á vel við þessa viku. Í dag hitti ég vinahjón mín, elsku Tinnu og Óla og Eddu litlu þeirra. Mikið er gott að þekkja gott fólk. Það er svo góð áran í kringum þau finnst mér.

Í gær kom Sólrún vinkona með Öglu sína sem var líka frábært. Tala nú ekki um að ég fékk fullt af fötum fyrir mína litlu af stelpunum hennar Sólrúnar:)

Í fyrradag fékk ég svo heimsókn frá frændfólki mínu sem var nú bara aldeilis fínt. Það var nú reyndar allt á fullu hérna heima þar sem Óli minn hafði dottið í sjóinn með símann sinn á siglinganámskeiðinu sem hann var á og hafði tekist að gleyma bakpokanum með aukafötunum (og nestinu) heima hjá vini sínum. Það var ansi hress dagur.

Svo fórum við litla í heimsókn á heilsugæslustöðina á mánudaginn þar sem kom í ljós að hún er orðin 6,820 kg!

Vagninn er líka kominn úr viðgerð svo við erum á blússandi siglinu við litla:)

Nú mætti sólin láta sjá sig, það væri fullkomnun.

lasersjón

Fór til augnlæknisins í gær, síðustu skoðunina eftir laseraðgerðina. Apparantly, þá er ég með 0,00 í sjónmælingunni. Sem sagt; hef fullkomna sjón!

Það er æði:) (en líka dáldið skrýtið..)

intense

ji, hvað þetta tanntökutímabil ætlar að vera krefjandi.

Barnið grætur og grætur með hnefann upp í munni. Og mamman komin með stressköggla í axlirnar af öllum þessum látum.

Mymymy...

feeling good

mér líður alveg fáránlega vel eftir vikudvöl á uppáhalds eyjunni minni. Mikið ofboðslega er gott að kúpla sig aðeins út, breyta um umhverfi og fá frí frá siðmenningunni. Ekkert sjónvarp, engin tölva og engin vinnusímtöl. 

Mig minnir alveg endilega að ég hafi lesið í grein í e-u dagblaðinu núna um daginn að valdamesta fólkið á Íslandi ættu rætur að rekja til Breiðafjarðar. Mér þykir það ekki skrýtið, þvi ef andinn svífur e-s staðar yfir þá er það í Breiðafirði. Ætli það fylgi manni ekki stóísk ró út lífið ef maður elst upp á svona dásamlegum stað. Það er jú hugarróin sem fleytir fólkinu til metorða - eða það er allavegana kenning sem ég styð.

Það er undursamleg tilfinning að geta séð svo langt sem augað eygir til allra átta. Svo er ég allt í einu farin að sjá svo fáránlega vel. Það er kannski það líka.

Allavegana, flýt um á bleiku skýi eftir dásamlega dvöl með fólkinu mínu og vinum þeirra.

Takk fyrir mig og mína.

ef ég væri þannig týpa að vera með dauðalista...

... eða "death list" eins og það kallast á engilsaxnesku þá væri íslenska veðráttan að vinna sig hægt og bítandi upp í fyrsta sætið.

Kom on, það er 4. júní og mig langar ekki út! Arg:/

Viðvörunarbjöllur..

... þær hringja.

Núna er ég búin að fara eins og ekkert sé ómáluð í Kringluna allavegana tvisvar í röð. Finnst ég vera að missa það.

Núna brosar eflaust þú, lesandi góður, út í annað því það er daglegt brauð hjá mörgu kvenfólki og ekkert sjálfsagðra. En það hefur nefnilega ekki verið sjálfsagður hlutur hjá mér þangað til núna. Kona sem hefur sjaldan farið út fyrir hússins dyr án þess að vera með maskara finnst hún ekki svo vel til höfð maskaralaus. Allavegana mér.

Mér varð það á að líta í spegil í lyftunni í Kringlunni og við mér tók míns eigins spegilmynd. Mygl. Mygluð. Eða það er allavegana tilfinningin sem ég fæ.

Ég dáist að konum sem geta verið án farða og litið samt ótrúlega vel út.

Af hverju get ég ekki verið meira þannig?