lasarus

Mér finnst skrýtið að ég heyrði þetta orð ekki fyrr en fyrir nokkrum árum síðan. Þetta er nýtt orð fyrir mér og mér finnst það skrýtið. En þetta er það sem ég er þessa dagana. Lasarus.

Ég vaknaði á sunnudagsmorguninn og leið eins og ég hefði klesst á vegg. Mjög slöpp og þungt fyrir brjóstinu. Er búin að vera með slím að koma upp og neðri öndunarfærin ekki góð. Það var ekki fyrr en í gær í hádeginu þegar ég fór í heitan sal í yogatíma að mér leið aðeins betur í öndunarfærunum. Þá komst hiti í lungun og .... mig langar til heitari landa. Þá liði mér ekki eins og ég sé með lungnabólgu.

Mér sem sagt líður eins og ég sé með lungnabólgu en ég held að það geti eiginlega ekki verið. Allavegana, ég held að mér líði aðeins betur. Þegar ég vaknaði í morgun leið mér ekki eins og ég hafi lent í árekstri eða eitthvað. Vona að þetta sé allt að koma.

Ég er veik heima í dag. Á að vera á 8-13 vakt en hringdi í vinnuna eftir yogatímann í gær og tilkynnti áframhaldandi veikindi. Það er mjög óþægilegt að vera svona manneskja sem er bara eitt stórt samviskubit oft á tíðum. Mér finnst óþægilegt að hringja í vinnuna og tilkynna veikindi. Manni líður eins og maður sé að bregðast heildinni, sem sagt að nú þurfi að redda manneskju á vaktina og jadijadi.. Eins og vanalega var ég búin að ofhugsa málið, var að forðast þetta símtal en í endann á yogatímanum bauð Ingibjörg okkur að draga miða upp úr skál og setja svo bara aftur í. Ég gerði þetta og viti menn... hvað stóð á mínum miða?

Let go of thinking.

Ég brosti úr í annað, þessi skilaboð áttu svo vel við. Eftir tímann fór ég út í bíl, hringdi þessa blessaða símtal og fór heim og hélt áfram að vera veik.

P.s. Það truflar mig af og til að vera með tvær háskólagráður en að vera starfa í vinnu sem krefst ekki menntunar. Auðvitað. Þegar ég hef verið spurð út í þetta í vinnunni hef ég bent á eins og er að ég hafi útskrifast í maí 2007 og svo kom hrunið. Það var enga vinnu að fá. Fólk flutti til Noregs. Það var ekki fyrr en í maí 2010 að ég fékk vinnu og var þá búin að sækja um vinnu á dag í lengri tíma. Það breytir samt ekki því að lífsviðhorf mitt hefur breyst svo mikið. Ég er ekki tilbúin lengur að fórna mér í vinnu. Eins og staðan er núna langar mig ekki í meira en 50% starf þar sem ég er með 6 manna fjölskyldu sem er bara eins og er heilmikill pakki. Ég stefni ekki á að starfa sem nuddari 100% vinnu. Mig langar til að vinna einhvers staðar 50% og starfa svo sem nuddari 50%. Ég myndi ekki funkera að nudda mörg nudd á dag allan daginn. Þá myndi ég brenna út á tveimur árum líklegast.

P.p.s. Ég held líka að ástæða þess að mér líður oftast vel í núverandi vinnu minni á hjúkrunarheimili við umönnun aldraðra er skjólstæðingar mínir eru ekki kröfuharðir. Þeir eru alltaf ánægðir að sjá mig, búast ekki við neinu frá mér og eru alltaf ánægðir með störf mín. Ætli mér líði ekki bara mjög vel með börnum (í takmarkaðan tíma) og öldruðum. Það er ekki þessa endalausa krafa um afköst, titla, árangur og gæði og afköst. Ég hef aldrei höndlað það mjög vel. Þoli ekki stress og fíla illa þá sem búa til stress í aðstæðum þar sem það er ekki við hæfi.

Please please tell me now...

(80's lag)

Getur þú sagt mér, Svava Ólafsdóttir, af hverju, AF HVERJU, þú skráðir þig í heila 6 áfanga í skólanum vitandi það að þú ert í 50% vinnu og með fullt af krökkum upp um alla veggi í ofanálag heima og heimili þar sem einungis þér sjálfri er annt um að sinna heimilisstörfunum?!

Sorry, dálítið fml í gangi þessa dagana. Er búin að vera skila verkefni eða heimaprófi eða ritgerð á dag í alltof langan tíma. Man núna svo skýrt af hverju ég lofaði sjálfri mér að fara aldrei aftur í skóla. Það er einmitt út af þessu. Ég fúnkera ekkert sérstaklega vel undir svona miklu álagi.

Var það ekki einmitt svona álag sem þú ætlaðir að forðast Svava?

Æi, ég sakna svo tímans sem ég gat bara lesið bók í friði í goody feeling. Mér er það þó nokkur huggun harmi gegn að eftir mánuð verð ég búin í prófunum fyrir fimm dögum síðan. Það er þó eitthvað.

Væl og vorkunn, væl og vorkunn.

Ok, bæ.

Sátt manneskja kaupir ekki neitt

Mér finnst svo hjartnæmt hvað ég fæ núna mörg hrós fyrir hárið mitt. Hvað það er flott.

Mér finnst það hjartnæmt vegna þess að í svo mörg ár litaði ég það. Ég vil ekki fá að vita hversu mikið ég eyddi í hárið á mér á hinum ýmsu hárgreiðslustofum höfuðborgarsvæðisins. Það er hlægilegt. Þegar ég var gelgja vildi ég vera ljóshærð eins og Kelly Taylor í Beverly Hills 90210, þátt sem ég horfði mjög mikið á. Ég var mjög ósátt við hárið á mér. Fannst það alger drulla. Fannst það músarskollitað og hræðilegt. Litaði um leið og það kom rót liggur við.

Núna hefur mér sjaldan liðið eins vel í hárinu enda eru engin efni í því. Ég er svo heppin að það er dáldið í tísku að vera með dökka rót en svo feidar það út í ljós í endana. Núna gæti ég ekki verið sáttari. Og hvert er sannleikskornið í þessu? Það er ekki bara það að fegurðin kemur að sjálfsögðu innan frá. Hún er náttúruleg. Sátt.

Og að sátt manneskja kaupir ekki neitt.

Ég er sátt við að vera sátt manneskja sem kaupir ekki neitt. Ég er líka sátt við að vera með því umhverfisvænari og minemalísk. Less things, more you. Eða eitthvað svoleiðis.

Var bara í göngutúr og datt þetta í hug.

Skrifumst síðar.

Metnaður

Það er mismunandi hvað manni langar að setja metnað í á mismunandi tímum.

Í síðasta mánuði bar ég mestan metnað fyrir því að vakna einu sinni í viku kl. 05:50 til að fara í mysore Ashtanga yoga tíma kl. 06:15. Það var geðveikt gott þangað til að það varð bara geðveikt. Allavegana, um þessar mundir ber ég mestan metnað fyrir því að spara. Það er kominn 16. nóvember og ég hef ekkert notað kreditkortið! :) Þetta fyllir mig metnaði þar sem ég þarf auðvitað aðeins að spara verandi námsmaður og allt það.

Held reyndar að ég verði að nota kortið á morgun en þá á ég tíma hjá kírópraktor. Aftur á móti kemur svo stéttarfélagið til með að borga til baka að öllum líkindum (er í nýju stéttarfélagi núna - Eflingu) en ég verð að leggja út fyrir því fyrst. Hhhmmmm...

I hate to loose.

Er ekki bara hollt að vera í smá keppni við sjálfan sig? Ég held það. Ég náði þá allavegana til 17. þessarar mánaðar að nota það ekki. Myndi kannski nota debetkortið þó það skipti nú ekki öllu máli en ég bara veit ekki pin - ið á því..

Later.

P.s. held ég haldi bara pistlinum frá því í gær inni. Það er hollt að hella úr skálum reiði sinnar. Ég geri það þá allavegana hér, á mínum eigin vettvangi, í staðinn fyrir að sýna nágrönnum mínum hana.
P.p.s. Mikið ofboðslega langar mig í einbýlishús!

Já nei nei

Mikið er skrýtið þegar lífið verður ótrúlegra en eitthvað sem maður sér í bíómynd eða í sjónvarpinu.

Það var um eftirmiðdaginn í gær að ég skynja kunnuglegt hljóð í íbúðinni. Einhvern víbring. Svona eins og það væri stór þvottavél á stanslausum snúningi upp við eyrað. Ég vissi það strax. Þetta var kælipressan niðrí kjallara, undir íbúðinni.

Ég ætlaði ekki að trúa að mínum eigin augum og eyrum þegar ég fór niðrí kjallara og sá og fann að helvítis pressan var komin aftur í gang. Það var búið að slökkva á henni í kjölfarið á húsfundi sem var víst eins og einhver sirkus.

Fólkið í kjallaranum í hinum stigaganginum rifust og skömmuðust því að þau vilja að kælipressan sé í gangi svo að þeirra kæliherbergi virki. (Skítt með það að það sé ekki líft okkar megin, þar sem helvítis pressan er. En þau heyra náttúrulega ekkert í henni.)

Allavegana, það sem gerðist í gær var að maðurinn, þetta er sem sagt par, hafði hringt á viðgerðarmann upp á sitt einsdæmi til að laga helvítis pressuna. Þess vegna var hún komin í gang. Sko. Þessi maður er ekki með lögheimili hér og þau eru ekki í skráðri sambúð. Hann er sem sagt ekki íbúðareigandi í húsinu og þó hann hefði verið það hefði hann ekkert með að vera hringja á viðgerðarmann.

Frekjan og yfirgangurinn sem þessi aðgerð felur í sér gerði mig kjaftstopp. Upp komu gömlu tilfinningarnar þegar ég þjáðist hér mánuðum saman yfir látunum í pressunni dag sem nótt í fæðingarorlofinu svo ég svaf eiginlega ekkert. Ég var næstum búin að keyra sjálfri mér yfir á geðdeildina vegna þess að ég get ekki verið heima í látunum frá mótornum í kælipressunni. Get ekki hugsað heila hugsun á meðan þetta er gangi.

Þannig að ég er búin að vera glíma við þessa tilfinningu síðan eftirmiðdaginn í gær. Reiði. Hvað gerir maður þegar trampað er svona rosalega á mannréttindum manns. Þegar pressan er í gangi er íbúðin okkar óíbúðarhæf. Ég gæti aldri selt hana vitandi af þessu skrímsli í kjallaranum.

Það sem mér þykir erfiðast er þetta fólk. Þetta par. Þau vita að það búa manneskjur fyrir ofan mótorinn. Er þeim í alvörunni bara alveg sama? Í alvörunni?

Heimilið mitt er heimilið mitt. Ég bý hér. Á heimilinu á að ríkja ró og friður frá utanaðkomandi aðstæðum. Alltaf. Það er nógu slæmt að þurfa að díla við hávaðann frá umferðinni þó að maður þurfi ekki líka að díla við eitthvað svona bull líka.

Það sem mér þykir líka erfitt er hversu átakafælin ég er. Ég legg bara ekkert í að tala við þetta fólk. Sérstaklega ekki þegar ég svona reið. Ég labbaði samt alla leiðina yfir til þeirra í gærkvöldi, innanhúss. Ég stóð fyrir framan dyrnar hjá þeim og ætlaði að segja eitthvað við þau. Ég er fegin að ég gerði það ekki núna. Þetta hefði ekki farið vel. Ég vissi að þau voru búin að hnakkrífast við formann húsfélagsins fyrir framan börnin sín fyrr um kvöldið.

Það eru nefnilega að koma jól. Þau vilja að kæliherbergið sé í virkni þá. Jól? Hvað þýða jól? Er það ekki hátíð ljóss og friðar? Hvernig geta þau notið hátíðar ljóss og friðar þegar ég get ekki verið heima út af látunum í mótornum?

Ja hérna hér. Ég ætla að hafa þetta blogg inni allavegana þangað til á morgun. Ég tek það þá líklega út því ég vil ekki hafa neitt neikvætt inni á því. En þegar það er vegið svona að friðhelgi manns...

... þá verð ég að skrifa mig frá því.

Ást og friður