Já nei nei

Mikið er skrýtið þegar lífið verður ótrúlegra en eitthvað sem maður sér í bíómynd eða í sjónvarpinu.

Það var um eftirmiðdaginn í gær að ég skynja kunnuglegt hljóð í íbúðinni. Einhvern víbring. Svona eins og það væri stór þvottavél á stanslausum snúningi upp við eyrað. Ég vissi það strax. Þetta var kælipressan niðrí kjallara, undir íbúðinni.

Ég ætlaði ekki að trúa að mínum eigin augum og eyrum þegar ég fór niðrí kjallara og sá og fann að helvítis pressan var komin aftur í gang. Það var búið að slökkva á henni í kjölfarið á húsfundi sem var víst eins og einhver sirkus.

Fólkið í kjallaranum í hinum stigaganginum rifust og skömmuðust því að þau vilja að kælipressan sé í gangi svo að þeirra kæliherbergi virki. (Skítt með það að það sé ekki líft okkar megin, þar sem helvítis pressan er. En þau heyra náttúrulega ekkert í henni.)

Allavegana, það sem gerðist í gær var að maðurinn, þetta er sem sagt par, hafði hringt á viðgerðarmann upp á sitt einsdæmi til að laga helvítis pressuna. Þess vegna var hún komin í gang. Sko. Þessi maður er ekki með lögheimili hér og þau eru ekki í skráðri sambúð. Hann er sem sagt ekki íbúðareigandi í húsinu og þó hann hefði verið það hefði hann ekkert með að vera hringja á viðgerðarmann.

Frekjan og yfirgangurinn sem þessi aðgerð felur í sér gerði mig kjaftstopp. Upp komu gömlu tilfinningarnar þegar ég þjáðist hér mánuðum saman yfir látunum í pressunni dag sem nótt í fæðingarorlofinu svo ég svaf eiginlega ekkert. Ég var næstum búin að keyra sjálfri mér yfir á geðdeildina vegna þess að ég get ekki verið heima í látunum frá mótornum í kælipressunni. Get ekki hugsað heila hugsun á meðan þetta er gangi.

Þannig að ég er búin að vera glíma við þessa tilfinningu síðan eftirmiðdaginn í gær. Reiði. Hvað gerir maður þegar trampað er svona rosalega á mannréttindum manns. Þegar pressan er í gangi er íbúðin okkar óíbúðarhæf. Ég gæti aldri selt hana vitandi af þessu skrímsli í kjallaranum.

Það sem mér þykir erfiðast er þetta fólk. Þetta par. Þau vita að það búa manneskjur fyrir ofan mótorinn. Er þeim í alvörunni bara alveg sama? Í alvörunni?

Heimilið mitt er heimilið mitt. Ég bý hér. Á heimilinu á að ríkja ró og friður frá utanaðkomandi aðstæðum. Alltaf. Það er nógu slæmt að þurfa að díla við hávaðann frá umferðinni þó að maður þurfi ekki líka að díla við eitthvað svona bull líka.

Það sem mér þykir líka erfitt er hversu átakafælin ég er. Ég legg bara ekkert í að tala við þetta fólk. Sérstaklega ekki þegar ég svona reið. Ég labbaði samt alla leiðina yfir til þeirra í gærkvöldi, innanhúss. Ég stóð fyrir framan dyrnar hjá þeim og ætlaði að segja eitthvað við þau. Ég er fegin að ég gerði það ekki núna. Þetta hefði ekki farið vel. Ég vissi að þau voru búin að hnakkrífast við formann húsfélagsins fyrir framan börnin sín fyrr um kvöldið.

Það eru nefnilega að koma jól. Þau vilja að kæliherbergið sé í virkni þá. Jól? Hvað þýða jól? Er það ekki hátíð ljóss og friðar? Hvernig geta þau notið hátíðar ljóss og friðar þegar ég get ekki verið heima út af látunum í mótornum?

Ja hérna hér. Ég ætla að hafa þetta blogg inni allavegana þangað til á morgun. Ég tek það þá líklega út því ég vil ekki hafa neitt neikvætt inni á því. En þegar það er vegið svona að friðhelgi manns...

... þá verð ég að skrifa mig frá því.

Ást og friður