Shameless

Mér finnst rosalega leiðinlegt á fundum. Þeir taka frá mér orku og gefa mér enga. Kem út í mínus.

Í síðustu viku voru haustfundir hjá krökkunum í skólanum. Fyrst á þriðjudeginum hjá Guðrúnu Höllu og svo á fimmtudeginum hjá Stefáni Mána.

Sko. Fyrri fundurinn var svona súpufundur. Nafnið trekkir kannski einhverja að. Ekki mig. Fundurinn var frá kl 16:30 - 20:00. ! 3 og 1/2 tími.

Sko. Verandi foreldri sem er búin að vera með barn í grunnskóla í 12 ár núna þá VEIT ég að þetta er bara blablabla og ég hef engan áhuga á að vera þarna. Engan. Fyrir manneskju eins og mig með vænan dash af félagsfælni og kvíða þá sjúga svona fundir úr mér orku.

Þegar fundarboðið kom þá eyddi ég því strax. Þetta er orðið reflex. Verund mín langar ekki einu sinni 1% til að vera þarna og vissi að ég myndi ekkert græða á því að mæta. Allt sem kæmi þarna fram myndi birtast hvort sem er og gerast. Það kæmu fleiri tölvupóstar með upplýsingum um það.

Vanalega fer Svanur á svona fundi en hann komst ekki. Þannig að ...það fór enginn frá okkur. BOOM.

Geri mér fyllilega grein fyrir því að þetta skilja ekki margir. En það sem máli skiptir er að ég geri það. Útbrunna móðirin. Fyrst þegar ég fór frekar að sleppa svona fundum en að þola þá fékk ég massa samviskubit. Rosalegt. Núna eftir að hafa verið með 5 börn í svona mörg ár og allt sem því fylgir er ég hætt því. Núna, sérstaklega þegar súpufundurinn var kom ég mér fyrir uppi í rúmi með bókina sem ég er að lesa núna og brosti. Frá hjartanu. Takk ég. Svoleiðis brosi. Í svona aðstæðum er ég farin að velja mig. 

Þess vegna líður mér vel.