Símtal

Í gær vildi ég hringja á vælubílinn.

Saknaði alls. Þess að geta farið í sund. Rútínu. Vinnunnar. Eðlilegra samskipta. Viðburða. Events. Eðlilegs lífs.

Mikið sem við höfðum það gott.

Núna er ég dáldið farin að endurskoða allt. Langar dáldið í vinnu. Vinnu með góðum anda. Með fullt af góðu fólki sem með tíð og tíma get ég farið að kalla elskur. Samskipta. Sakna þess. Hugsaði til vinnustaðanna sem ég hef unnið á. Mikið sem ég sakna fólksins. Ekki vinnunnar. Fólksins.

Frábær hugmynd að fá mitt í miðju hruni þegar margir eru að missa vinnuna.

Er samt bjartsýn og vongóð á allt í dag. Var farin að detta í kvíðann í gær.

Today is ok.

Fer að safna þúsund köllum úr mörgum mismunandi áttum til að redda mánaðarmótunum....

p.s. Í dag fer ég ekki á neina fréttamiðla.

Maður þarf stundum að vera varkár með það sem maður setur í orkusviðið sitt. Það sem maður innbyrðir úr símanum.

Yes suree Bob.

Eigið góðan dag elskurnar:)

It was the best of times, it was the worst of times. Covid post part III

Ég er dáldið svona "sein" manneskja. 

Fattaði ekki Snapchat fyrr en löngu á eftir öðrum. Árum sko. Svoleiðis hlutir. Nú bætist við að ég er orðin miðaldra og er því ennþá seinni. Sá gjafaleik á Instagram í gær sem mig langaði til að taka þátt í því mér fannst vinningarnir spennandi en átti að setja mynd í story-ið mitt sem var í feed-inu hjá öðrum. Gafst upp. Gat þetta ekki. Hafði heldur ekki nennu til að setja mig inn í þetta. Hraðinn er farinn. Er undarlega sátt yfir því. Frekar friðsælt ástand. Náttblindan hræðir mig reyndar. Ég er bara fertug og einhvern veginn dett aðeins út sjónlega séð þegar ég er að keyra í myrkri. Eins og sjónkeilurnar á bakvið augun nái bara ekki að vinna út úr myrkrinu. Það hræðir mig.

Allavegana, ég er svona hægt og rólega að gera mér grein fyrir því að ég er ... tekjulaus með öllu. Allt hitt fólkið, sem eru sínir eigin herrar og verktakar eins og ég, fattaði það í síðustu viku eða vikurnar þar áður. Ég er bara að átta mig á því núna. 

Datt í hug að taka kannski einhverjar vaktir á hjúkrunarheimilinu ef ég myndi vera velkomin þangað aftur. Mundi svo eftir sýklafóbíunni. Hún var orðin ansi slæm undir lokin. Var farin að vera með tvö sett af latexhönskum við skeiningar og var farin að líta heimilisfólkið sem gerði þarfir sínar hornauga. Farin að díla við samstarfsfólk um verkaskiptingu og var alltaf jafn fegin þegar hinn aðilinn var til í að skeina. Elskaði þá manneskju bara. Skilyrt ást.

Hef samt fulla trú á því að þetta sé allt saman í ferli. Hér er ákveðin andleg jarðnesk hreinsun í gangi. Þetta verður allt í lagi. Það er ekkert að óttast.

Þakka mínum sæla fyrir að vera gift manni sem kann að skaffa. Elska hann reyndar skilyrðislaust.

Heppilegt.

Namaste gott fólk. Við komumst í gegnum þetta!

It was the best of times, it was the worst of times. Covid post part II

Þessi CoVid-19 veira maður.

Gærdagurinn var töff.

Hafði sofið illa, var með túrverki eða eitthvað, með mikla þembu um nóttina, gerist sem betur fer aldrei, eitthvað svona vesen, en alla vegana var illa fyrirkölluð og ósofin í gær. Var því engan veginn tilbúin í það sem dagurinn hafði fram að færa.  Er orðin tiltölulega vön öllum látunum heima. Það er verið að gera við blokkina og maður er farin að venjast þeim látum. Býst við þeim. Var hins vegar alls ekki reiðubúin í yfirþyrmandi borlætin frá íbúðinni fyrir neðan. Þið vitið, þessi sem ná inn í miðtaugakerfið manns. Nýjustu eigendurnir eru heldur betur að taka íbúðina í gegn áður en þau flytja inn og borhljóðin í gær voru viðbjóður. Svanur meira að segja átti ekki orð og gat ekki unnið heima í kjölfarið. Mér féllust svo gjörsamlega hendur í ástandinu sem ég var í, allir heima og læti frá öllum hliðum. Við ofurviðkvæma fólkið erum jú, ofurviðkvæm fyrir öllu svona. Var næstum farin að skæla.

Hef ekki sent neinum neikvæð skilaboð í mörg ár en sendi nýja eigandanum nokkur vel valin orð. Ekkert dónalegt, bara svona, halló, hvenær get ég verið heima hjá mér, dæmi.

Hef aldrei langað eins mikið til að fara út úr þessari borg og búa ein einhvers staðar við vatn í fallegum bústað þar sem er ekkert nema fegurðin og dýrðin, jú nuddbekkurinn og allt eftir mínu höfði. Orðið drasl er það síðasta sem hægt er að segja um umgengnina. Oh, hvað það væri geggjað að búa ein.

Allavegana, upplifði í gær að það var fólk alls staðar. Fór að hugleiða út í skógi til að ná áttum en nei, það var krökkt af fólki þar og skólahópar í skóginum. Arg.

Það sem var best var að ég hitti Ingu Best og við fórum í göngutúr saman í Fossvoginn og á gamlar slóðir, Hvassaleitisskóla þar sem við vorum saman í grunnskóla, nú Háaleitisskóli...

Það var líka best að Tinna mín hafði samband og við töluðum saman í gegnum messenger eða eitthvað í langan tíma um kvöldið. Kórónusögur aðallega. 

Takk Tinna mín, þetta var gott símtal. Sorry að ég er að endurtaka allt hér sem ég sagði þér í símann í gær.

Það var líka best að ég náði að lækna sjálfa mig af því sem var að angra mig í móðurlífinu. Takk internet og apótek:) Já og aloe vera.

Steinsvaf í alla nótt og er öll önnur. 

Það er samt verið að vinna í blokkinni frá öllum hliðum núna nema að ofan. Er ekki viss um neðan..

The greatest gift is a new day.

Ástand

Keep calm and carry on segir Bretinn.

Tek Tinnu mína til fyrirmyndar og geri það.

Finnst stórundarlegt að vera að íhuga að fara á skíði þar sem halda verður 2ja metra fjarlægð á milli manna, það má ekki einu sinni fara saman í stólalyftuna og vera samt að fara nudda á morgun.

Er maður kannski klikk fyrir að vera nudda fólk á meðan á þessu stendur?

Nærist á nálægð við fólk. Er farið að finnast erfitt að fá engin faðmlög lengur. (Faðma mig bara sjálf í staðinn.)

Er að spá hvort að það sé einhver bölvun sem fylgi atvinnumöguleikum mínum. Þegar ég útskrifaðist loksins úr háskólanum 2007 kom kreppa í kjölfarið og núna þegar ég er að útskrifast úr nuddskólanum kemur alls herjarinnar snertibann!

En...

This too shall pass.

Það er alltaf þannig.

It was the best of times, it was the worst of times

Sérstakir tímar sem við lifum á.

Held að flest verkföll séu búin og börn komin aftur á leikskólann en vírusinn eimir enn yfir.

Núna er ég lítið að vinna út af Covid-19, allavegana ekki í fyrirtækjanuddinu. Hef ákveðið, Bogamaðurinn sem ég er, að gera sem best úr ástandinu og lít á þetta frí sem ákveðna blessun. 

Það er gott að hvíla sig og safna kröftum. Ákjósanlegt að hafa meiri orku fyrir fjölskylduna og lífið hreinlega. Tími til að hvílast, vera með fjölskyldunni. 

Er sammála flestum þeim sem tala um að nú sé móðir jörð að grípa til sinna ráða. Plágan, ef svo skal kalla, þýðir minni mengun, græðgi og hraða en meiri samveru og tíma til að njóta og hvílast.

Vona samt að þetta vari ekki of lengi.