Bekkurinn

Er ekki mikið fyrir veraldlega hluti en... 

Mikið ofboðslega þykir mér vænt um nuddbekkinn minn. 

Fór að hugsa í gær um minningarnar sem við höfum upplifað saman. 

Öll dásamlegu samtölin sem ég hef átt við manneskjur sem liggja á honum, allar yndislegu þagnirnar, allar manneskjurnar sem hafa hvílst á honum og slakað á. Hef átt mjög áhugaverðar samræður við fólk sem liggur á þessum bekk. Trúnaðarsamtöl. Eintöl. Einkasamtöl. Einstaka tár. Þykir svo gott þegar fólk treystir mér fyrir því sem það er að díla við. 

Manneskjur að hvílast, heilast, einstaka vellíðunarstunur (þykir svo vænt um þær.) 

Manneskjurnar mínar í djúpslökun. Finn fyrir endalausri ást þegar ég hugsa um það. Stundir þar sem mér hefur liðið eins og millistykki fyrir uppsprettuna. Stundir þar sem gleði og hlátur hefur verið ríkjandi, já og fliss. 

Einkunnarorð bekksins eru virðing og traust. Allar stundir með bekknum eru heilagar og fara ekki lengra. Allt sem á honum gerist er trúnaðarmál. 

Á margar minningar um ferðalögin á milli fyrirtækja í alls konar veðrum með bekkinn, heimanudd, óléttunudd, heilunarnudd.

Nudd þar sem ég hef náð að breyta líðan fólks til hins betra.

Elska þennan bekk.