princess diaries

Prinsessan á bauninni vaknaði í morgun eftir 8 tíma svefn. 

Strax í morgunsárið er farið á bera á sjálfsvorkunn. Hún sér ekki fram á að komast í rúmið aftur fyrr en á miðnætti vegna þess að henni er boðið á tónleika. Hún er sár yfir að vera eins og hún er. Af hverju er svona mikið mál að vaka svona lengi? Það þola allir eina nótt þar sem svefninn er ekki alveg eins og hann á að vera, er það ekki? 

Kulnun er skrýtin. Það byrjaði að kræla á henni fyrir rúmum 7 árum þegar fjölskyldulífið var orðið frekar krefjandi. Þriðja barnið, eða fjórða eiginlega, tók sinn toll. Að mæta svo í 100% stjórnendastarf eftir fæðingarorlof og áföll var of mikið. Þetta var árið 2016.

Til að væla aðeins meira þá líður mér oft eins og ég sé föst í þeim aðstæðum sem brutu mig niður, þ.e.a.s. heimilislífið. Tveir til þrír klukkutímar af heimilisstörfum á hverjum einasta degi er mikið. Þegar ég lít í kringum mig sé ég að margar vinkonur mínar hafa hreinlega skilið við manninn sinn vegna ójafns álags á heimilinu. Nokkrar vinkonur virðast dafna ansi vel þar sem þær eru með börnin sín aðra hverja viku. Ein vinkona sem er gift og alger boss hagar lífinu sínu þannig að hún er hreinlega ekki heima á úlfatímanum nema kannski tvisvar í viku. Ein reyndar sem er gift gerir bara allt og elskar það. 

Þannig að auðvitað er gott að komast út af heimilinu. Fara á tónleika. Skemmta sér. En málið er að kulnunin mín er þannig að batteríið klárast á ákveðnum tímapunkti. Vanalega um kl 22. Bara eins og sími verður batteríslaus þá verð ég batteríslaus. Þá er ég að tala um að það er ekkert eftir. 

Ekkert.

Ok, ætla ekki að væla meir. 

Hlýt að lifa af að komast ekki í bólið kæra fyrr en kl 00:00.

P.s. er númið hjá vælubílnum ekki 113?

Twitter

Í eðli mínu er ég fíkill.

Það er alltaf eitthvað sem ég sækist í og þá meir en eðlilegt þykir. 

Núna er það Twitter. 

Oft finnst mér gaman þar. Ég sé eitthvað fyndið og hlæ eða tengi við einhvern og læka. 

Þessi vika var hins vegar of mikið af hinu góða. Líður eins og ég hafi dottið harkalega í það og sé núna skítþunn að lepja dauðann úr skel.

Varð vör við óeðlilega hegðun mína á "forritinu" í gær í kringum kvöldmatarleytið þegar ég svaraði einhverri random konu í þeirri viðleitni að hjálpa. Hún spurði hvort einhver vissi hvar hún gæti fengið frosna eða allavega ferska lúðu (eða einhvern álíka fisk) daginn eftir. Án þess að spá nokkuð í neinu nefndi ég nöfnin á tveim fiskbúðum og setti spurningarmerki fyrir aftan og stakk upp á þeim.

Það er nefnilega eitt af einkennum miðöldrunar að vera hjálplegur. Vilja aðstoða. Asninn ég, sem hefði betur sleppt því að svara, fékk mjög hranalegt svar til baka. Ertu að spyrja eða svara eða eitthvað svoleiðis og þessir emoji-ar hérna:

😤 og 🤣

Þetta var mjög truntulegt svar.

Mér datt í hug atriði úr Beverly hills 90210 þar sem þau eru að fara í mikilvæg próf (SAT's) og Donna Martin segir við einhvern: 

"Scan, discard, select, move on" sem hljómar eins og próftækni.

Allavega, það var það sem ég gerði við þennan prófíl. Stillti þannig að ég sé hana ekki og eyddi svörunum mínum.

Hún komst í þriggja prófíla hóp sem ég snerti ekki með priki. Ég veit að það eru manneskjur þarna á bakvið en þær haga sér ekki þannig, eða jú reyndar, þær gera það. Það er lærdómurinn.

Já, og svo var það sjálfsmorðs dæmið.

Á þriðjudagskvöldið var eitthvað í loftinu. Var miklu lengur á forritinu en hollt getur talist og rétt áður en ég fer að sofa sé ég tweet frá einni sem segist vera korter í að enda þetta bara.

Þetta er ekki í fyrsta skiptið sem ég sé svona á forritinu sem minnir mig á að það eru sirka fjórir sem eru í frystikistunni hjá mér á Twitter. 

Fjórði var einmitt með svona hádramatíska pósta og svaraði mér ekki þegar ég commentaði.

Þið sjáið hvað ég er djúpt sokkin?

Kveðja,

fíkillinn

P.s. vaknaði í morgun með skýran ásetning um að vera ekkert á Twitter í dag. 

Afrakstur dagsins:

Tweets: 2

Comments: sirka 3

Likes: lost count

Blogg um Twitter: 1

Skilaboð á Twitter: 1

🙈

Upprisa

Ég blogga á föstudögum. (Vökva blómin á laugardögum, versla í matinn a sunnudögum o.s.frv..)

Síðasta föstudag bara gat ég það ekki. Var að hrynja. Var nú reyndar að veikjast og var lasin alla páskana. Mætti í drum circle og bara grét eiginlega allan tímann. Yfir öllu. 

Ástleysinu..

Yfir að kunna ekki samskipti við mér frekari aðila..

Yfir að vera alltaf á síðasta þúsund kallinum..

Yfir að vera ekki í fínni vinnu með fín laun..

Yfir að fá enga athygli..

Yfir að vera útbrunnin og þreytt alltaf..

Yfir því hvað öðrum virðist standa fullkomlega á sama.. The indifference. Á síðustu mannamótum sem ég hef farið á hefur fólk sýnt mikinn áhuga á hvort öðru en ekki eins mikinn á mér og mínum..

Yfir því hvað ég tek því nærri mér..

Yfir að vera föst í aðstæðum.. mörgum aðstæðum..

Yfir einhverfri stelpu sem var þarna og ég tengdi svo sterkt við. Við miðaldra konurnar grétum í kór þegar hún sagðist ekki eiga vini..

Yfir að vera introvert með OCD og líklega á rófinu..

Yfir hvað ég finn orkur mikið. Það er að opnast á einhverja vídd og það er bara mjög krefjandi..

Var svo bara í alvörunni veik um páskana. 

Hitti engil í gær sem varð þess valdandi að mér líður loksins miklu betur. 

Það er svo gott að líða betur í dag en í gær þegar ég var eiginlega bara eitthvert flak.

Á hverjum degi fara sirka tveir tímar af mínu lífi í húsverk. Rúmlega. Just saying.

Lighten up Svava. Ok:)

Verkefni vikunnar: halda geðheilsunni.

Pain body: 100%

Bók vikunnar: Salka Valka (komin í djúpan skít því þetta eru 18 klukkutíma yfirferð á Storytel um áföll kynslóðanna.)

Uppskrift vikunnar: hrákaka sem ég veit að er æði því ég hef gert hana svo oft. A keeper!

Cd vikunnar: Nirvana Bleach (beint í ruslið.) Sá samt eftir að hafa ekki gert svona 90's minningarkassa og sett hann þar inn.

Vind hviður