princess diaries

Prinsessan á bauninni vaknaði í morgun eftir 8 tíma svefn. 

Strax í morgunsárið er farið á bera á sjálfsvorkunn. Hún sér ekki fram á að komast í rúmið aftur fyrr en á miðnætti vegna þess að henni er boðið á tónleika. Hún er sár yfir að vera eins og hún er. Af hverju er svona mikið mál að vaka svona lengi? Það þola allir eina nótt þar sem svefninn er ekki alveg eins og hann á að vera, er það ekki? 

Kulnun er skrýtin. Það byrjaði að kræla á henni fyrir rúmum 7 árum þegar fjölskyldulífið var orðið frekar krefjandi. Þriðja barnið, eða fjórða eiginlega, tók sinn toll. Að mæta svo í 100% stjórnendastarf eftir fæðingarorlof og áföll var of mikið. Þetta var árið 2016.

Til að væla aðeins meira þá líður mér oft eins og ég sé föst í þeim aðstæðum sem brutu mig niður, þ.e.a.s. heimilislífið. Tveir til þrír klukkutímar af heimilisstörfum á hverjum einasta degi er mikið. Þegar ég lít í kringum mig sé ég að margar vinkonur mínar hafa hreinlega skilið við manninn sinn vegna ójafns álags á heimilinu. Nokkrar vinkonur virðast dafna ansi vel þar sem þær eru með börnin sín aðra hverja viku. Ein vinkona sem er gift og alger boss hagar lífinu sínu þannig að hún er hreinlega ekki heima á úlfatímanum nema kannski tvisvar í viku. Ein reyndar sem er gift gerir bara allt og elskar það. 

Þannig að auðvitað er gott að komast út af heimilinu. Fara á tónleika. Skemmta sér. En málið er að kulnunin mín er þannig að batteríið klárast á ákveðnum tímapunkti. Vanalega um kl 22. Bara eins og sími verður batteríslaus þá verð ég batteríslaus. Þá er ég að tala um að það er ekkert eftir. 

Ekkert.

Ok, ætla ekki að væla meir. 

Hlýt að lifa af að komast ekki í bólið kæra fyrr en kl 00:00.

P.s. er númið hjá vælubílnum ekki 113?