Ghost town

Samkvæmt lögmálinu á hver Íslendingur að elska sumrin.

En oft er ein báran stök. (Ég verandi báran.)

Síðastliðin öll sumur síðan ég varð móðir snúast sumrin um að hafa ofan fyrir börnunum. Já og streitufullum fjölskylduferðalögum sem ég er farin að forðast bara.

Það var gaman fyrst. Núna snýst þetta um að lifa sumrin af.

Við Guðrún Halla (10 ára) upplifum okkur eins og við búum í ghost town. Hef reyndar ekki rætt um það við hana en þetta er tíminn þar sem allir eru út um allt og ALLIR vinirnir eru í fríi í útlöndum. 

Mín er búin að vera grátandi leið yfir þessu og sjálf velkist ég um í meðaumkun en nenni ekki fyrir mitt litla líf að fara með henni og actually gera eitthvað. 

Vil að þið hafið í huga að ég brann út fyrir nokkrum árum og er búin að vera með börn undir 10 ára í 21 ár. Er BÚIN að fara í húsdýragarðinn, sundið og allt hring eftir hring eftir hring.

Við erum dáldið þannig við mæðgur að okkur líður best í rútínu.

Bara sirka 7 vikur af engu að gera fyrir 10 ára barnið. 

Ég verð að girða mig í brók.

Tamningin

Í dag eigum við Svanur fimm ára brúðkaupsafmæli. 

Saman í sirka 17 ár.

Við erum orðin vön hvort öðru. Tamningin er complete í báðar áttir. 

Hann veit hvernig ég er og sættir sig við það. Tja, við erum allavega ennþá saman.

Ég veit hvernig hann er og sætti mig við það. 

Það er komið gott protocol í báðar áttir. Þegar þetta gerist er best að gera þetta og svo framvegis. 

Hann er til dæmis farin að þekkja og viðurkenna að oft, mjög oft, þarf ég að vera ein. Það er bara þannig. Ætli hann viti ekki að ef ég fæ ekki að vera ein oft þá verð ég bara of þreytt og það er ekki gott fyrir neinn.

Við vitum hvað er í boði og hvenær og hvenær er best að sleppa takinu og þegja.

Þetta er ágætt. Við erum tamin saman og höfum púslað okkar reitum ágætlega vel saman. 

All is well.

Tinna mín

Loksins.

Loksins hitti ég Tinnu mína í gær og við fórum í sjósund saman.

Tinna er alltaf jákvæð. Hún er alltaf glöð að hitta mig. Hún hefur áhuga á hvað er í gangi í lífinu mínu. Hún lyftir alltaf upp. 

Það er Tinna mín. (Sunneva mín reyndar líka.)

Það er svo mikið við Tinnu sem ég get tekið mér til fyrirmyndar. 

- Hún er ekki á samfélagsmiðlum.

- Hún myndi aldrei eyða tíma í símanum. 

- Hún er alltaf glöð.

- Hún er svona DIY manneskja. Smíðar meira að segja rúm barnanna sinna. 

- Hún er mesti umhverfisverndarsinni sem ég þekki.

- Hún er flippuð.

- Ég get verið ég sjálf í kringum hana.

- Hún er rólegasta manneskja sem ég þekki.

- Hún sýnir mér skilning.

- Hún talar ekki illa um fólk.

- Hún lyftir öllum í kringum sig upp. Brennur fyrir vexti annarra.

- Mér líður alltaf vel þegar ég er búin að hitta hana.

- Við getum verið goofy og silly saman.

- Hún hefur einlæglega áhuga á vandamálunum mínum og kvillum.

- Það er svo róleg orka í kringum hana. Það er aldrei neitt stress að hitta hana.

- Hún er fyrirmynd.

- Hún myndi aldrei glenna sig á samfélagsmiðlum.

- Hún er heimsins besti kokkur.

- Hún er góð manneskja.

- Hún tranar sér ekki fram.

Það var sætast í heimi þegar hún sagðist elska mig í miðju sjósundi. 

Hún veit hversu mikilvæg vinátta okkar er og virðir hana. 

Eins og ég.

Einelti

Bullying.

Manneskjan er skrýtin skepna.

Einhvers staðar inn í okkur mörgum virðist dvelja einhvers konar eineltis skepna.

Frumhvöt fyrir að aðskilja frá hjörðinni. Refsa með útilokun. Því sem særir mest. Að fá ekki að tilheyra. Einangrun. 

Hún birtist í mörgum myndum. Við beitum því og verðum fyrir því.

Einelti finnst alls staðar. Í fjölskyldum, vinahópum, vinnustöðum, í skólanum, á Twitter..

Skil eitt svo lítið. 

Þegar ég var 14 ára var ég ekkert sérstaklega vingjarnleg við nýja stelpu sem byrjaði í bekknum á miðjum vetri. Það má segja að ég lagði hana í einelti. Ég kunni bara ekki vel við hana. Beitti hörðustu aðgerðinni; lét eins og hún væri ekki til. Eitthvað svoleiðis. 

Ætli ég hafi ekki peek-að á þessum árum, vinsældarlega séð. 

Þrátt fyrir allan minn vöxt og samkennd og þá staðreynd að ég er mikill empath þá fæ ég það ekki af mér að einfaldlega senda henni skilaboð og biðjast afsökunar. 

Inn í mér er þarna einhvers staðar 14 ára bully.

Erfitt að skilja það. 

Léttir

Brian Tracy skrifar um yfirvitundina í bók sinni Hámarksárangur.

Um daginn, 9.mars minnir mig, tók mín yfir. Ég sá auglýsingu um ferð til Bali á vegum súkkulaðisetursins Móa. Myndirnar voru guðdómlegar og þegar heilinn minn sá að hægt var að velja einstaklingsherbergi gerðist eitthvað. Það var þá sem hún tók yfir, yfirvitundin.

Allt gerðist þetta sjálfkrafa, það var ekki ég sem bókaði mig í ferðina og greiddi staðfestingargjaldið. Það var yfirvitundin sem stýrði mér.

Þetta var dáldið svona meant to be. Ég var tilbúin með einmitt þessa upphæð fyrir einmitt eitthvað svona.

Strax daginn eftir fór ég að efast. Innistæðan í lífinu fyrir svona ferð til Bali var ekki fyrir hendi. Sirka 10 daga ferð.

Ég hef líka farið tvisvar áður til Bali! Er eiginlega búin með Bali. Mikill raki, mengað vatn og maður þarf að passa allt sem maður borðar. Guðdómleg birta hins vegar og allt hefur guðlega ásjón. Fróðlegt að fylgjast með Hindú trúarbrögðunum. Það er til dæmis engin hætta á að vera rændur þarna. Allir eru brosandi og glaðir. 

Yndislegt en búið.

Að standa við þessa skuldbindingu mína og borga afganginn og fara aftur alla þessa leið hinum megin á hnöttinn var farið að íþyngja mér. Var farin að hafa áhyggjur af þessu. Aftur, innistæðan var engin fyrir þessari ferð. Langar að komast aðeins burtu en kannski bara eitthvað aðeins nær. Þetta þarf ekki að vera svona dramatískt. 

Það var því mikill léttir þegar ég fékk tölvupóst í morgun þar sem tilkynnt var að búið sé að hætta við ferðina. Efnahagsmálin eru einmitt eitthvað skrýtin bara svona yfir höfuð þessa mánuði.

Ég hafði spurt deginum áður og þá var ferðin ennþá on.

Gaman og gott að vera svona létt. 

Phew!