Einelti

Bullying.

Manneskjan er skrýtin skepna.

Einhvers staðar inn í okkur mörgum virðist dvelja einhvers konar eineltis skepna.

Frumhvöt fyrir að aðskilja frá hjörðinni. Refsa með útilokun. Því sem særir mest. Að fá ekki að tilheyra. Einangrun. 

Hún birtist í mörgum myndum. Við beitum því og verðum fyrir því.

Einelti finnst alls staðar. Í fjölskyldum, vinahópum, vinnustöðum, í skólanum, á Twitter..

Skil eitt svo lítið. 

Þegar ég var 14 ára var ég ekkert sérstaklega vingjarnleg við nýja stelpu sem byrjaði í bekknum á miðjum vetri. Það má segja að ég lagði hana í einelti. Ég kunni bara ekki vel við hana. Beitti hörðustu aðgerðinni; lét eins og hún væri ekki til. Eitthvað svoleiðis. 

Ætli ég hafi ekki peek-að á þessum árum, vinsældarlega séð. 

Þrátt fyrir allan minn vöxt og samkennd og þá staðreynd að ég er mikill empath þá fæ ég það ekki af mér að einfaldlega senda henni skilaboð og biðjast afsökunar. 

Inn í mér er þarna einhvers staðar 14 ára bully.

Erfitt að skilja það.