Ég finn lyktina. Finn lyktina af frelsinu eins og það sé bara rétt handan við hornið. Frelsið, vinur minn.
Í dag leyfði ég Guðrúnu Höllu sem er nýorðin sex ára að labba sjálfri til vinkonu sinnar sem á heima rétt hjá, í næstu götu. Hún fór á milli garðanna baka til en alls ekki yfir götu. Vinkonan á heima akkúrat í gönguleiðinni sem við löbbum alltaf heim úr leikskólanum og leikskólinn er bara rétt hjá.
Svo í stað þess að þurfa að fara með hana sjálf þá fór hún bara sjálf skottan og hringdi svo hlæjandi frá vinkonunni hæstánægð með sig.
Litla skellibjallan.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment