Friends

Er alltaf annað slagið að horfa á Friends, það er alltaf á einhverri stöðinni um það leyti sem ég er að horfa á Sex and the city maraþonið.

Í báðum þessum þáttum eru vinahópar aðalmálið. Í theme song-inu í Friends er sungið I'll be there for you, (because you're there for me toooooo..)

Ég sakna þess að vera ekki hluti af stórum vinahóp. Vinahóp þar sem hist er á zoom ef það er heimsfaraldur. Svoleiðis.

Er í frekar svona sundurleitum vinahóp. Við vorum 5 en höfum ekki tekið hitting í langan tíma. Uxum einhvern veginn í sundur. Það breytist líka allt þegar það eru komin börn í spilið. Svo erum við líka ansi sérstakar allar, hvor á sinn hátt.

Allavegana, er að fara útskrifast seinna í mánuðinum sem heilsunuddari og ætla að stinga upp á að við förum saman út að borða. 

Það er reyndar saga að segja frá því að það er ótrúlega flókið að fara út að borða fyrir allavegana þrjár okkar. Sérþarfirnar miklar. Miklar. 

Dáist enn að þjóninum á síðasta veitingastað sem náði að höndla okkur:) Hún virtist öllu vön reyndar.

Hvenær varð lífið svona flókið? 

Þegar ég var ung þá bara hitti maður fullt af fólki og hékk með því alltaf og það var bara æðislega gaman. Ekkert flókið. Reykt og drukkið. Meira að segja inni á skemmtistöðum. Engar sérþarfir á veitingastöðum eða kaffihúsum. Farið á tónleika og ohhh nostalgía. 

Vinir eru gulls ígildi. 

Maður ætti ekki að taka þeim sem sjálfsögðum hlut.