Kæra dagbók

Mánudagur:

Svæfði tvo karlmenn í vinnunni í dag. Kom eiginmanni að hjá kírópraktor. Þetta verður einn bolli á dag vika. Fékk fyrirspurn um hvað nuddið mitt kostaði. Svaraði því. Var svo spurð hvort það fylgdi eitthvað gott fyrir karlmenn í endann. Fokking fokk. Þetta er samt einn bolli á dag vika. Þetta er í annað skipti á stuttum tíma sem ég fæ svona fyrirspurn. Sko. Ég svæfi menn, engin standpína á mínum bekk. Það hefur bara einu sinni gerst en það var bara einhver misskilningur. Er mjög góð í að slaka mönnum niður frá einhverjum svoleiðis misskilning. Og hana nú!

P.s. hef engan áhuga á Mike Ross lengur.

Þriðjudagur:

Við Svanur vorum að tæma matvæli úr hjólhýsinu um helgina. Poki með gosdósum og bjórdósum (allt Svans auðvitað) gleymdist í skottinu og þess vegna skoppuðust dósir út um allt skott á leiðinni í vinnuna í morgun. Þegar ég opnaði skottið flæddu nokkrar dósir út, þar á meðal bjórdós sem komu göt á þegar hún skall á malbikið og svo skoppaðist hún óstjórnlega og kómískt út um allt og bjór sprautaðist í allar áttir. 

Svo lá hún bara þarna.

Mér líður svipað. Er þreytt og lek öll og ligg nú hálf svona run-over-by-life á milli nudda. Eiginmaðurinn hraut mikið og hátt í nótt og vakti mig tvisvar. 

Appelsínugul viðvörun. Líður ekkert svo vel með það. Vil bara vita af Guðrúnu Höllu öruggri heima. 

Hvernig lítur sólin aftur út? Langar í annan bolla.

Miðvikudagur:

Miðvikudagarnir eru dagarnir þar sem ég vakna og langar að vera gera eitthvað allt annað. Væri alveg til í að vera gera eitthvað allt annað á miðvikudögum. Jafnvel vera að vinna svona tiltölulega venjulega vinnu og vera í samskiptum við spennandi fólk. Nýtt fólk. Tengjast. Eignast nýja vini. 

Ef að eitthvað annað býðst fyrir mig að gera á miðvikudögum þá ætla ég að taka því og hætta að skrifstofunudda þennan dag. 

Fimmtudagur:

Finnst bagalegt hvað ég er orðin lífhrædd eitthvað. Er að fara út úr bænum í svett rétt hjá Laugavatni á morgun og er öll að ókyrrast yfir því. Það er slæmt veður og ég get ekki keyrt heim af því að ég er með náttblindu. 

Af hverju get ég bara ekki verið chilluð eins og aðrir og spáð í einhverju öðru en að vilja komast örugg og snemma heim? Vil sko að hópurinn allur komist öruggur og snemma heim.

Omg. Chill!

Föstudagur:

Hellaður dagur. Kvöldið áður hætti samlæsingin að virka á bílnum og það var ekki hægt að opna skottið. Daginn áður hafði svett hópurinn verið að ræða saman um hvernig við ættum að raða í bílana til að vera í samfloti og það leit út fyrir að ég væri með fullt af fólki í bílnum "mínum." Einn hafði sett mynd af færðinni á heiðinni daginn áður og það var svona vetrarfærð. Svettið er sko rétt hjá Laugavatni sirka.

Allt þetta var nóg til að svefn okkar konu var nánast enginn og undirlagður af þungum kvíða. Ég hef til allrar hamingju verið laus við kvíða í nokkur ár núna en þessi blessuði föstudagur var undirlagður af honum og sem sagt nóttin áður líka. Fann bara ekki hugarróna. Það var allt óljóst með bílamálin og það var nóg til að öryggisfíkillinn tók yfir. 

Fattaði líka að þessi blessaði bíll hefur brugðist all harkalega tvisvar á ferðalögum og bara hreinlega bilað og orðið óstarfhæfur. Þetta hefur greinilega lagst svona svakalega á sálina og sinnið. Eftir því sem dagurinn leið kom í ljós að jú við myndum fara á bílnum mínum. 

Sótti vinkonu mína sem vinnur á geðdeild Landspítalans þangað kl 16 og aðra konu sem ég þekkti ekki líka. Hversu viðeigandi að hittast fyrir utan geðdeildina!

Allavega, ástandið á mér var þannig að ég bað vinkonuna um að keyra báðar leiðir sem hún og gerði. 

Áttum frábærar samræður á leiðinni og svettið var æði. Góður hópur. Virkileg upplifun að fara á Birkihof eða Sacred seeds.

Reyndi að svitna út OCD- inu en það tókst ekki alveg. Oh well.

Er virkilega ánægð með að ég fór. Ég var næstum því búin að hætta við fyrr um daginn. 

Vildi bara að mér hefði liðið betur.

Ég enda föstudags pistilinn á því að bölva breytingarskeiðinu. Þú mátt gjarnan taka þitt hafurtask og öll þín einkenni og hunskast út úr mínu lífi. 

Takk.

The power of the now

Nennti aldrei að lesa bókina.

Gerði heiðarlega tilraun til að hlusta á hljóðbókina en blessaður maðurinn hefur svo leiðinlegan talanda.

Sorry mr Echart Tolle. 

Svo segir titillinn allt sem segja þarf.

Setti mér þann einlæga og einbeitta ásetning í dag að vera ávallt í núinu.

Sem sagt núna. Og núna. Og núna. Og núna. Og núna!

Fékk það verkefni í vikunni að díla við mjög svo erfiðan og óstöðugan kúnna. 

Aftur.

Fékk þær ráðleggingar að blocka viðkomandi þar sem viðkomandi vill eiga símtöl við mig, hringir og sendir óviðeigandi sms.

Leyfði þessu að hafa of mikil áhrif á mig. 

Það gerist ekki aftur.

Af hverju eru ekki allir heilir á geði bara og eiga í venjulegum símasamskiptum?

Mon dieu.

Being an empath

Einu sinni, fyrir nokkrum árum, fórum við fjölskyldan í sund í Laugardalslaug.

Það voru margir í sundi og ég man að Emilía, stjúpdóttir mín, var með mér og Guðrún Halla hlýtur að hafa verið líka með okkur í kvennaklefanum. 

Við vorum að klæða okkur eftir sundið. 

Allt í einu snarbreytist andrúmsloftið. Sundlaugarvörðurinn hefur ýtt á rauða takkann og viðvörunarkerfi yfirgnæfir allt. Alveg rosalega hátt. Birtan breytist og karlmenn hlaupa inn úr öllum áttum. Viðbragðskerfið er komið á fullt blast.

Það hafði steinliðið yfir eldri konu á sturtusvæðinu. Mig minnir að ég hafi heyrt dynkinn. Það lak smá blóð út frá höfðinu og svo voru þau að stumra yfir henni.

Næsta sem ég veit er að ég fæ sjálf yfirliðs tilfinningu. Ógeðslega óþægileg tilfinning. Nýlega (þá) hafði liðið yfir mig sjálfa.

Einhvern veginn staulast ég fram en er í hálfgerðu yfirliði. Finn að ég er hvít í framan enda bregður konu mikið sem sér mig og hálföskrar: er allt í lagi með þig!? Ertu ein?! Þarna hálfligg ég á bekknum fyrir framan klefann þar sem maður fer í skóna. Svo horfir hún á mig og spyr: "hefur þetta gerst fyrir þig?"

Svani bregður líka þegar hann sér mig og við komum okkur út þar sem ég fæ einhvern sykur, ís eða frostpinna, man ekki, og þá fyrst fer ég að koma til baka.

Mér leið eins og konunni sem hafði liðið yfir. Ég fann að hennar líðan var orðin að minni líðan og þegar mér var farið að líða betur fann ég að henni var farið að líða betur.

Svona er lífið sem empath. 

Sem betur fer finnur maður ekki hvernig öllum líður alltaf en stundum gerist það að manni líður eins og annari manneskju líður eins og hennar sársauki eða líðan sé manns eigin. Eða þá að maður finnur sinn eigin sársauka í annarri manneskju. 

We are all one man.

Ég var því berskjölduð síðastliðið laugardagskvöld þegar ég sat á næst fremsta bekk fyrir miðju í Borgarleikhúsinu á sýningunni 9líf. Þetta endar í drama nema hvað, eitthvað gerðist sem sagt. Allt í einu labbar Bubbi sjálfur til okkar og maður var nýbúin að lifa sig inn í hvað það var sem gerðist. Allir syngja lagið Sól að morgni og þetta var svo tilkomumikið að ykkar kona brotnar saman og fer að vatna músum öll beygluð í framan. Aron Mola horfir á mig og sér brotnið. 

Úff, góð sýning maður.

Þetta með leiksýninguna er ekki beint empath tengt en næm er hún blessuð konan.

P.s. er ekki lífið ljúft? Núna er sunnudagur og ég nenni ekki neinu. Rok og rigning úti. Ætlaði að fara í Bónus en nenni því ekki. Nútíminn býður víst upp á það að þegar á leti ber við, nú, þá getur maður bara pantað allt sem maður ætlaði að kaupa í Bónus á netinu og fengið sent heim:) samdægurs! 

Takk nútíminn. Já, og netto.is

Vottaður stimpli sjálfsvorkunnar

Pistill vikunnar er vottaður stimpli sjálfsvorkunnar. Ég er að vísa í texta Hatara bara svo það sé á hreinu. Hann segir reyndar "vottaður stimpli fyrirlitningar" en það er ekki alveg málið hjá mér. Það er líklegast Matthías Tryggvi Haraldsson sem semur textana af svona mikilli snilldargáfu. Elska þetta band. (Það rjátlaðist á mig í háskólanum að vísa alltaf í heimildir. Það er þetta með tilvísanirnar..) 

Mér finnst að við ættum öll að taka okkur saman og vorkenna örvæntingarfullu húsmóðurinni í Hlíðunum sem eitthvað misbeitti hnúa og handlegg í vinnunni með þeim afleiðingum að ég veit ekki hvort um æðaklemmur eða taugaklemmur er að ræða. Já fleirtölur og ansi löng setning.

Vinstri handleggur hefur hangið frá því í gær þannig að mig langar mest til að vera með hann í fatla. Er með marblett og bólgur í hnúanum sem si svona spratt fram bara allt í einu.

Ég var ekki í góðu ástandi í morgun í trommuhringnum mínum á Mama sem er vanalega uppáhalds stund allrar vikunnar hjá mér. Í byrjun fannst mér eins að það væri að steinlíða yfir mig. Horfði á útbungun á aumu hendinni sem mér fannst líkjast æðaflækju. Meika ekki neitt tengt blóði og æðum. Sem betur fer voru allir með augun lokuð því við vorum að stilla okkur saman þið vitið. Cacao seremónía. 

Óvissan er líka að naga mig. Get ég nuddað í næstu viku? Vil ekki afbóka mig nema í fulla hnefana (smá kaldhæðni í þessu orðatiltæki akkúrat núna!) Vil ekki bregðast kúnnunum mínum og Íslendingurinn í mér segir mér að harka þetta af mér.

Ég ákalla því alla góða verndarvætti norðurs, suðurs, austurs og vesturs og bið um alla þá heilunarmátta sem eru mér aðgengir úr öllum áttum og víddum. 

Er búin að eiga mikið bágt í dag.

P.s. svo vitni í annan snilling þá er ég búin að vera í algjöru sjokki í dag. (Binni Glee.) Vægt til orða tekið.

P.p.s. skrifað daginn eftir: mér líður miklu betur. Phew!