Kæra dagbók

Mánudagur:

Svæfði tvo karlmenn í vinnunni í dag. Kom eiginmanni að hjá kírópraktor. Þetta verður einn bolli á dag vika. Fékk fyrirspurn um hvað nuddið mitt kostaði. Svaraði því. Var svo spurð hvort það fylgdi eitthvað gott fyrir karlmenn í endann. Fokking fokk. Þetta er samt einn bolli á dag vika. Þetta er í annað skipti á stuttum tíma sem ég fæ svona fyrirspurn. Sko. Ég svæfi menn, engin standpína á mínum bekk. Það hefur bara einu sinni gerst en það var bara einhver misskilningur. Er mjög góð í að slaka mönnum niður frá einhverjum svoleiðis misskilning. Og hana nú!

P.s. hef engan áhuga á Mike Ross lengur.

Þriðjudagur:

Við Svanur vorum að tæma matvæli úr hjólhýsinu um helgina. Poki með gosdósum og bjórdósum (allt Svans auðvitað) gleymdist í skottinu og þess vegna skoppuðust dósir út um allt skott á leiðinni í vinnuna í morgun. Þegar ég opnaði skottið flæddu nokkrar dósir út, þar á meðal bjórdós sem komu göt á þegar hún skall á malbikið og svo skoppaðist hún óstjórnlega og kómískt út um allt og bjór sprautaðist í allar áttir. 

Svo lá hún bara þarna.

Mér líður svipað. Er þreytt og lek öll og ligg nú hálf svona run-over-by-life á milli nudda. Eiginmaðurinn hraut mikið og hátt í nótt og vakti mig tvisvar. 

Appelsínugul viðvörun. Líður ekkert svo vel með það. Vil bara vita af Guðrúnu Höllu öruggri heima. 

Hvernig lítur sólin aftur út? Langar í annan bolla.

Miðvikudagur:

Miðvikudagarnir eru dagarnir þar sem ég vakna og langar að vera gera eitthvað allt annað. Væri alveg til í að vera gera eitthvað allt annað á miðvikudögum. Jafnvel vera að vinna svona tiltölulega venjulega vinnu og vera í samskiptum við spennandi fólk. Nýtt fólk. Tengjast. Eignast nýja vini. 

Ef að eitthvað annað býðst fyrir mig að gera á miðvikudögum þá ætla ég að taka því og hætta að skrifstofunudda þennan dag. 

Fimmtudagur:

Finnst bagalegt hvað ég er orðin lífhrædd eitthvað. Er að fara út úr bænum í svett rétt hjá Laugavatni á morgun og er öll að ókyrrast yfir því. Það er slæmt veður og ég get ekki keyrt heim af því að ég er með náttblindu. 

Af hverju get ég bara ekki verið chilluð eins og aðrir og spáð í einhverju öðru en að vilja komast örugg og snemma heim? Vil sko að hópurinn allur komist öruggur og snemma heim.

Omg. Chill!

Föstudagur:

Hellaður dagur. Kvöldið áður hætti samlæsingin að virka á bílnum og það var ekki hægt að opna skottið. Daginn áður hafði svett hópurinn verið að ræða saman um hvernig við ættum að raða í bílana til að vera í samfloti og það leit út fyrir að ég væri með fullt af fólki í bílnum "mínum." Einn hafði sett mynd af færðinni á heiðinni daginn áður og það var svona vetrarfærð. Svettið er sko rétt hjá Laugavatni sirka.

Allt þetta var nóg til að svefn okkar konu var nánast enginn og undirlagður af þungum kvíða. Ég hef til allrar hamingju verið laus við kvíða í nokkur ár núna en þessi blessuði föstudagur var undirlagður af honum og sem sagt nóttin áður líka. Fann bara ekki hugarróna. Það var allt óljóst með bílamálin og það var nóg til að öryggisfíkillinn tók yfir. 

Fattaði líka að þessi blessaði bíll hefur brugðist all harkalega tvisvar á ferðalögum og bara hreinlega bilað og orðið óstarfhæfur. Þetta hefur greinilega lagst svona svakalega á sálina og sinnið. Eftir því sem dagurinn leið kom í ljós að jú við myndum fara á bílnum mínum. 

Sótti vinkonu mína sem vinnur á geðdeild Landspítalans þangað kl 16 og aðra konu sem ég þekkti ekki líka. Hversu viðeigandi að hittast fyrir utan geðdeildina!

Allavega, ástandið á mér var þannig að ég bað vinkonuna um að keyra báðar leiðir sem hún og gerði. 

Áttum frábærar samræður á leiðinni og svettið var æði. Góður hópur. Virkileg upplifun að fara á Birkihof eða Sacred seeds.

Reyndi að svitna út OCD- inu en það tókst ekki alveg. Oh well.

Er virkilega ánægð með að ég fór. Ég var næstum því búin að hætta við fyrr um daginn. 

Vildi bara að mér hefði liðið betur.

Ég enda föstudags pistilinn á því að bölva breytingarskeiðinu. Þú mátt gjarnan taka þitt hafurtask og öll þín einkenni og hunskast út úr mínu lífi. 

Takk.