Nevermind

Er að fara í gegnum gömlu geisladiskana mína (aftur.)

Það er komið að disk með Nirvana. Þarna eru þeir afar sophisticated á fínum tónleikum í sjónvarpssal að mér finnst. Unplugged in New York. 

Það er eitthvað við þessa Nirvana orku sem ég meika ekki lengur. Því miður. Ég vona að 14 ára ég fyrirgefi mér en ég ætla að henda diskinum. Vil ekki þessa orku nálægt mér lengur.

Bara meika ekki heróín og sjálfsmorð. Finnst það turn off sem hefur áhrif á allar mínar minningar um bandið.

Blessunarlega meika ég ekki rugl lengur.

Þeir mega eiga það blessaðir að þeir ærðu unglinginn mig með þessu lagi samt:

Miðjan

Það er svo gaman en samt er ég svo þreytt. 

Það er gaman af því að núna má allt. Covid er búið þó það sé ekki búið, það er allavega búið að aflétta öllu og ég er búin að hitta mikið af fólki í vikunni sem er gott og gaman. 

Ég er þreytt aðallega út af covid eftirköstum. Það er stundum erfitt að anda. Lungun og nef og allt tengt öndunakerfinu er undir álagi. Einhver slikja yfir þessu öllu..

Er stödd í miðjunni. Hún er æðisleg, kann svo vel við hana. Þó að ég var næstum búin að leggjast á allar fjórar í andnauð á þriðjudaginn. Nefið lokaðist bara allt í einu og ég gat ekki andað með því. 

Guði sé lof fyrir næsespray.

Það er gaman af því að ég hitti tvær vinkonur á mánudagskvöldið, þrjár á miðvikudagskvöldið og er að fara í afmæli "konunnar minnar" í kvöld. Við erum svona twin flames. Tengjumst í annarri vídd eða eitthvað svoleiðis. 

Blessuð miðjan. Ég elska þig miðja😊❤

Mother of all bitches

Þetta covid hefur reynst mér erfitt.

Hef kosið að líta á þetta sem dauða. Því þannig hefur mér liðið - eins og ég sé dauð. 

Skil ákveðinn hluta af mér eftir hér. Rís svo tignarlega upp frá dauðum.

Það þarf ansi mikið til að verktaki mæti ekki í vinnu og ég hef ekki unnið í 7 daga..

Það er samt gott að vera að klára þetta. Þá er þetta búið endanlega.

Skil ekkert í öllum öðrum að vera svona hressir. Hvaðan kemur öll þessi orka? 

Allavega, 

Ding, dong, the bitch is gone.

Dauði skammarinnar...

... kom á heppilegum tíma fyrir örvæntingarfullu húsmóðurina.

Smitrakningarteymið er ekki lengur til staðar. Það er búið að aflétta öllum skyldum og skömmum. Núna er það einfaldlega; shit happens. 

Það smitar enginn viljandi. 

Hef aldrei verið hrifin af vísiputtabendingum. Að benda á sökudólginn. Vann á vinnustað þar sem oft var verið að leita, með vísiputtann á lofti, að hverjum þeim sem um var að kenna eitthvað sem fór úrskeiðis. Til að allir myndu vita hverjum væri um að kenna.

En já, pistill vikunnar er um smitskömm. Mér skilst að hún eigi bara ekki við lengur. 

Okkar kona tók heimapróf sem var neikvætt áður en hún hélt út í daginn. Daginn eftir greindist hún jákvæð við sýnatöku á Suðurlandsbrautinni. Veit ekki um neinn sem ég hef smitað og vona svo sannarlega (og innilega) að það hafi ekki verið neinn. (Skömmin kemur í veg fyrir að ég kanni það til hins ítrasta.)

Orðatiltækið sem er innrammað á Systrasamlaginu á vel við í þessu samhengi:

Það veit enginn neitt, allir eru bara að gera sitt besta. 

❤

Dauði skammarinnar var ef til vill tilkynntur of snemma hvað okkar konu varðar. Finnst eins og einmitt þetta sé einn af mununum á konum og körlum. Karlmaður myndi seint biðjast afsökunar á að hafa óvart smitað einhvern. 

Djúpið

Í dag er merkisdagur.

Uppáhalds stelpan mín á afmæli og er 9 ára í dag! 

Þetta þýðir að ég kem ekki til með að "eiga" 8 ára barn aftur í þessu lífi.

Ég er alveg sátt við það en þetta þýðir líka að ég er að fara að halda afmælisveislu fyrir barnið mitt í fertugasta sinn (!) um helgina. Lætur mér líða smá old en samt bara alls ekki.

Það er skrýtið að hugsa til þess hve lífið er háð tilviljunum. Hvað ef annað hvort okkar; ég eða Svanur, hefðum ekki verið akkúrat á ákveðnum stað, á ákveðnu kvöldi og hvað okkur varðar, á einmitt þessu augnabliki fyrir rúmum 16 árum síðan?

Á djamminu. Á Dillon. Hvað ef ég hefði bara gefið honum rangt númer til ad losna við hann? 

Þá væru tvær heilar manneskjur, tvö heil líf; Guðrún Halla Svansdóttir og Stefán Máni Svansson ekki til.

Eða er þetta allt saman skrifað í stjörnurnar? 

Allavega, er loksins alveg sátt við Guð og menn.

Hef ekki hugsað um að þurfa að fara á ástarfíklafund. 

Það er gott að eldast. Maður losnar við svo mikið kjaftæði á leiðinni þangað. 

Þrefalt húrra fyrir stelpunni minni. Síðasta barninu mínu.

Ég elska þig barnið mitt. Haltu áfram að vera góð.

P.s. hvað um öll augnablikin sem hefðu skapað allt öðruvísi veruleika fyrir fullt af fólki ef þau hefðu gerst augnabliki fyrr eða seinna?