Dauði skammarinnar...

... kom á heppilegum tíma fyrir örvæntingarfullu húsmóðurina.

Smitrakningarteymið er ekki lengur til staðar. Það er búið að aflétta öllum skyldum og skömmum. Núna er það einfaldlega; shit happens. 

Það smitar enginn viljandi. 

Hef aldrei verið hrifin af vísiputtabendingum. Að benda á sökudólginn. Vann á vinnustað þar sem oft var verið að leita, með vísiputtann á lofti, að hverjum þeim sem um var að kenna eitthvað sem fór úrskeiðis. Til að allir myndu vita hverjum væri um að kenna.

En já, pistill vikunnar er um smitskömm. Mér skilst að hún eigi bara ekki við lengur. 

Okkar kona tók heimapróf sem var neikvætt áður en hún hélt út í daginn. Daginn eftir greindist hún jákvæð við sýnatöku á Suðurlandsbrautinni. Veit ekki um neinn sem ég hef smitað og vona svo sannarlega (og innilega) að það hafi ekki verið neinn. (Skömmin kemur í veg fyrir að ég kanni það til hins ítrasta.)

Orðatiltækið sem er innrammað á Systrasamlaginu á vel við í þessu samhengi:

Það veit enginn neitt, allir eru bara að gera sitt besta. 

❤

Dauði skammarinnar var ef til vill tilkynntur of snemma hvað okkar konu varðar. Finnst eins og einmitt þetta sé einn af mununum á konum og körlum. Karlmaður myndi seint biðjast afsökunar á að hafa óvart smitað einhvern.