Kosmískur brandari

Varð hvumsa þegar ég hitti meðferðaraðilann sem er með rými við hliðina á því sem ég leigi á Suðurlandsbrautinni í gær.

Rólegur eins og ávallt og með smá bros á vör sagði hann mér að í annað skiptið hefði hann tekið eftir því að hurðin að rýminu okkar væri galopin - og ólæst. 

Við erum fjögur sem erum að leigja rýmið saman þannig að einhver hinna þriggja er að fara og gleyma að loka hurðinni - já og læsa.

Það sem kom mér mest á óvart við þessar fréttir var hvað ég tók þeim vel. Var og er bara full aðdáunar að geta verið svona slakur (eða slök) með þessa blessuðu hurð.

Sjálf athuga ég óeðlilega oft hvort að hún sé læst. Hef oft komið aftur til að tékka hvort hún sé ekki örugglega læst.

Þetta er hápunktur OCDsins.

Allavega, er líka með svona slitrur úr degi fyrir ykkur:

Sat í sólbaði úti á svölum í gær þegar nágranninn fyrir ofan byrjar allt í einu að dusta af mottu af miklum krafti. Svalirnar mínar fylltust af ryki og ryk sáldraðist yfir drykkinn minn. Frekar kómískt. Varð hugsað til fjölbýlishússins sem ég bjó í í Bogahlíðinni. Í sameigninni voru gamlar húsreglur frá sjöunni sem kváðu meðal annars á um það að einungis mætti dusta af á svölunum á miðvikudögum á einhverjum ákveðnum tíma! 

Gat ekki annað en brosað. Þessi regla hefur verið skrifuð af vönduðu fólki.