Svart eins og sálin

Tók upp á því að drekka kaffi aftur fyrir stuttu síðan.

Einn til þrír sopar þegar ég er nývöknuð duga mér og er bara eiginlega of mikið. 

Taugakerfið (og hjartað) tekur kipp og fer á yfirsnúning sem endist út daginn. Fæ hugmynd sem ég elti, á leiðinni fæ ég aðra hugmynd sem ég verð að gera strax annars gleymi ég henni o.s.frv.

Ligg svo úrvinda í lok dags, alveg búin á því. Næ samt að nudda vel. 

Úff!

Það er bara eitthvað við þetta samt. Lyktin af kaffinu á morgnana..  fyrsti svarti sopinn.. Mmmm.. og svo kick startið. Gott þegar maður er að fara æfa líka.

Hvað ætli valdi því að sumir séu með utanáliggjandi taugakerfi? Eða viðkvæmt og næmt taugakerfi öllu heldur..

Skrýtið..