Pathetic really

Aftur rekst ég á eitthvað í Napolíu sögum Elenu Ferrante. Í þessari senu er Nino í heimsókn hjá Elenu og Pietro og dætrum þeirra í Flórens. Elena hefur lengi verið skotin í Nino og eftirfarandi er um samræður á milli þeirra:

"Við áttum einar langar samræður og þær voru allar um textann minn. Það var strax eftir að hann kom, og hann talaði af vandvirkni og skerpu. Hann hafði hrifist af frásögninni um Ish og Isha'h og hann spurði mig út í þetta: Er konan í biblíusögunni, fyrir þér, ekki annað en maðurinn? Er hún maðurinn sjálfur? Já, sagði ég, Eva getur ekki, hún kann ekki, hún hefur ekki efni til að verða Eva utan við Adam. Hennar illska og hennar gæska eru illska og gæska sem miðast við Adam og það hvað Adam finnst illt og gott."

Elena Ferrante 

Þeir sem fara og þeir sem fara hvergi

Bls. 380 

Ég þoli illa hvað við kvenfólkið erum háðar karlmönnum. Ég þoli ekki hvað við erum skotnar í sumum þeirra og mér finnst líf kvenna sem snýst eingöngu um að ná sér í mann sorglegt.

There I said it.

Allt snýst um það, útlitið, Instagramið, lífið. Af hverju erum við ekki nóg? Er að tala um sjálfa mig hérna og vinkonur mínar.

P.s. ég var alltaf ein af þessum konum. Allt snerist um að finna maka/elskhuga/lífsförunaut/ástina. Allar vinkonur mínar voru eins. Vil ekki vera svona. Þoli ekki að vera svona.

P.p.s. á næstu blaðsíðu gerist það óvænt að Nino og Elena eiga sjóðheitar og ástríðufullar stundir saman. Þetta gerist á heimili Elenu en Pietro, eiginmaður hennar, er sofandi í næsta herbergi. 

Sko. Þessi Nino á sirka þrjú lausaleiksbörn sem hann veit varla af, afurðir frjálsra ásta, eitt þeirra með Lilu meira að segja. Hann er líka giftur þegar þetta gerist. 

Ástin er blind. Fjandinn hafi það og ég þoli það ekki.

Minning

Við mamma keyrum í heimsókn til langömmu Höllu á Leifsgötuna. Ætli ég sé ekki í kringum 9 ára aldurinn.

Að koma inn í eldhúsið hjá langömmu var eins og að stíga inn í gamla tíma, þarsíðustu öld jafnvel. Allt var gamaldags, innréttingarnar, áhöldin og tja andrúmsloftið kannski. 

Við erum tiltölulega nýkomnar inn þegar við sjáum að bíllinn hennar mömmu, sem við komum á, er að renna. Man ekki hvort það hafi verið afturábak eða fram en það hlýtur að hafa verið afturábak af því að hallinn er þannig.

Mamma þýtur út og setur bílinn í gír eða handbremsu.

Eitthvað hefur gerst hjá mér, þetta atvik síaðist langt í undirmeðvitundina og enn þann dag í dag set ég bílinn alltaf í handbremsu.

Í gær mætti ég í vinnuna og var eitthvað extra óörugg í janúarrokinu og kannski af því að ég lagði ofan á klaka. Ég þurfti allavega að fara aftur út (ég var mætt inn í byggingu) og athuga hvort bíllinn væri ekki örugglega í handbremsu. 

Þetta virðist vera í dna-inu mínu. Rótfast.

Önnur minning úr sama húsi er að þegar við krakkarnir vorum að tyggja tyggjó og blása kúlur og leika okkur með tyggjógúmmíið, eins og krakkar gerðu í den, sagði langamma Halla að flugurnar væru að pissa á það.

Þetta náði til mín sem krakki og ég hugsaði mikið um þetta.

Það gerðust skuggalegir hlutir í húsinu en þetta er held ég þríbýlishús. Það var í kjallaranum eða á fyrstu hæðinni sem morð var framið. Þarna var eitthvað partý place, nafnið Agnar kemur til mín, hvort að hann hafi búið þarna og verið í rugli eða hvort það hafi verið hann sem annað hvort myrti eða var myrtur man ég ekki. Bubbi Morthens var eitthvað viðriðinn partý staðnum eða tengdur téðum Agnari..

Lýkur nú sögustund í vikulok.

Vikan var: mjög mikið kvef og erfitt að anda.

Verkefni vikunnar: venja mig af næsespray. Mjög erfitt verkefni. 

Pain body: 80%

P.s. veit ekki alveg af hverju ég fer ekki bara á heilsugæsluna. Er búin að vera með þetta kvef svo lengi að ég man varla eftir lífinu án þess. 

Hringiða

... "Heiminn þyrsti í unga snillinga. Ég hafði fylgst með nokkrum þeirra slá í gegn en ýmist hverfa eða raða sér á bekk með öðrum óspennandi atvinnuskáldum. Yfirleitt var það ekki snilligáfa sem heillaði heldur bara æska og ferskleiki. Húðin heldur en hæfileikarnir, vonin um eitthvað nýtt sem lagðist eins og huliðshjálmur yfir þetta eldgamla sem mennirnir höfðu fram að færa aftur og aftur og aftur."

Kristín Eiríksdóttir 

Elín, ýmislegt

Ég er líka að lesa framhaldið af Framúrskarandi vinkona. (Þetta eru Napolísögur eftir Elenu Ferrante. Er á þriðju bók af fjórum um vinkonurnar Elenu Greco og Lilu.) Er frekar niðursokkin í þessa bók sem heitir Þeir sem fara og þeir sem fara hvergi. Hér er brot úr bókinni en þarna eru börn að leik sirka 3ja og 5 ára:

"Á einhverjum tímapunkti fór ég að svipast um eftir Dede. Ég fann hana á ganginum ásamt Mirko og dúkkunni. Þau þóttust vera mamma og pabbi með barnið sitt, en það var ekki friðsamur leikur, þau voru að setja á svið rifrildi. Ég nam staðar.  Dede sagði Mirko til: "þú verður að slá mig utan undir, skilurðu?" Hið nýja lifandi hold endurtók  hið  gamla í  leik; við vorum keðja af skuggum sem höfðu verið á sviðinu alla tíð, með sömu byrgðar af ást, hatri, þrá og ofbeldi."

Elena Ferrante 

Þeir sem fara og þeir sem fara hvergi 

Bls. 293

P.s. ég segi hringiða af því að ég er bæði að lesa þessa bók og hlusta á aðra á Storytel. Hringiða. En líka af því að textarnir bera með sér að allt fer þetta í hring. Jörðin snýst í hring og mennirnir með aftur og aftur og aftur. Það er ekkert nýtt.

"Er þetta ást?

 Kveljast og þjást. Er það ást?" Syngur Páll Óskar og við tengjum flest. 

Hvert einasta orð, setning og lína í þessu lagi lýsir ástarfíkn fyrir mér. Eða hvað? Er þetta eitthvað sem allar manneskjur eiga sameiginlegt? Að elska einhvern svona mikið? 

Er samt nokkuð viss um sjúkleika þess að líða svona um manneskju sem maður hefur ekki talað við. 

Síðan ég sá þig fyrst

Allar götur síðan eyði ég deginum

með þig á heilanum. 

Síðan ég sá þig fyrst

finnst mér ekkert annað mikilvægt, merkilegt.

svona líður allur dagurinn, líkaminn

Fókusinn er alltaf á þér.

Horfði á athyglisverðan þátt á Hringbraut í vikunni um ástarfíkn. Hef lengi vitað að ég er ástarfíkill og fékk staðfestingu á því þegar farið var yfir tékklista í þættinum. Svaraði öllum spurningum játandi nema einni minnir mig. 

Af hverju SLAA? Af hverju er þetta alvarlegur sjúkdómur? Af því að maður getur ekki hætt að hugsa um einhvern. Maður er í raun lasinn og þarf hjálp. Langvarandi höfnun getur valdið alvarlegri ástarsorg. Hver einasta setning í lagi Páls Óskars lýsir angistinni.

Öll tengsl við sjálfan mig rofin

Að ást til þín er ég dofinn

Hvort sem ég vaki eða sofi

Ég set engin mörk.

Allt mitt er orðið að þínu

þú heldur á hjarta mínu

og nærir kvöl mína og pínu.

Þegar komið var að þeim punkti í lífinu mínu að það var annað hvort að hætta að drekka eða fara í meðferð valdi ég hiklaust fyrri kostinn. Nennti ekki í meðferð og nenni ekki þessu AA dæmi.

Er því að bagsast við að lækna mig sjálf. Það kom fram í þættinum að um 40% okkar þjást af ástarfíkn. Enda er hana víða að finna hvort sem um tónlist, bókmenntir eða leiklist er að ræða.

Þú ert það sem ég vil.

Eitthvað meiriháttar þarf að ske

til að ég hætti að elska þig 

... þú ert sendur mér til björgunar 

þú þarna áttunda undur veraldar. 

Er á góðri bataleið. Er blessunarlega ekki með neinn á heilanum núna. Tel mig 70% læknaða. Það er einlægur ásetningur minn að þetta gerist aldrei aftur. 

Var einmitt að klára bók þar sem aðalpersónan er heltekin af annarri manneskju. Bókin Guð leitar að Salóme setti þetta í samhengi fyrir mig. 

Allavega, þetta er löng bók, margra klukkutíma hlustun á Storytel og ég bara varð að blogga um bókina til að loka henni. 

Fattaði svo að höfundurinn er skáfrænka sem ég hef aldrei hitt.

Namaste. 

P.s. það virðist vera lesbískt þema í gangi þessa dagana. Ekki nóg með að ég eigi wifey þá fjallar þessi bók um lesbíur og svo er ég að hlusta á aðra bók um lesbíur með kynlífslýsingum og allt. Veisla!

Wifey

Hjá henni fæ ég faðmlögin og ástina.

Er svo heppin að hafa kynnst og tengst svona sterkt henni Sunnevu minni. Wifey. 

Það er erfitt að útskýra tenginguna okkar en hún er þarna og hún er sterk. Eins og við séum eitt. Hún er mín og ég er hennar. 

Þegar fólk sér okkur saman spyr það stundum hvort við séum systur eða frænkur.

Tengingin er samt dýpri. 

Eins og við höfum verið elskhugar í fyrra lífi. 

Vinkona mín vildi hitta mig svo ég bauð henni að koma með í drum circle. Lét wifey vita og þessi elska varð smá afbrýðisöm. Ég sagði auðvitað að þetta væri ekki framhjáhald. Ítrekaði það. Ég hef fundið sjálfa mig afbrýðissama þegar hún faðmar pólska karlmenn. Hún faðmar lengi hún Sunneva mín. 

Sat svo þarna í morgun á milli þeirra tveggja, í eins konar ástarþríhyrning, því hin er líka andleg vinkona. Leiddi wifey en passaði að hin fengi athygli líka.

Við wifey tölum um það í hvert skipti sem við hittumst núna að ef við værum samkynhneigðar værum við löngu búnar að banga.

Með látum. 

Elska þig wifey. 

P.s. Wish I was gay. Samt ekki. Myndi vera mjög afbrýðisöm. 

Pain body

Echart Tolle hefur kennt mér mikið. Hann er höfundur bókarinnar The power of now og er vinsæll hugsuður. Hann var mjög þunglyndur, fékk vitrun og frelsaðist frá þjáningu með að halda sér í núinu. Hann fattaði að hann var ekki hugsanir sínar og fann hamingjuna.

Hann talar um the pain body og á þá ekki bara við um líkamlega þjáningu heldur þjáningu yfir höfuð. Hérna er Echart með Oprah Winfrey:

Allavega, ég sigldi bjartsýn inn í 2023 með háleit markmið um að vera ekki í the pain body. 

2.jan um kl 20:27 sat ykkar kona að vanda í sófanum bara frekar hamingjusöm og gantaðist við eiginmanninn. Á núll einni byrjaði blindandi sársauki á mjög sérstökum stað neðst í mjóbakinu sem konur einar þekkja. Blæðingar framundan.

Þannig hefur fyrsta vika ársins verið eins og splatter bíómynd full af blóði og þjáningu. Ég hef þurft að hafa mig alla við að sinna þessu. Daglega þakka ég fyrir að vera ekki í 08 - 16 vinnu. Daglega. 

Ég hefði bara ekki getað mætt.

Staðan var þannig í morgun að mér leið eins og þyrfti blóðgjöf. Allavega, held að þessi ósköp séu að klárast. Er slöpp samt.

Echart talar líka um hvernig við löðumst að öðrum pain body-um. Hvernig við tengjum við aðra sem þjást og löðumst jafnvel að þeim. Fáum einhvers konar unað úr sársaukanum.

Athyglisvert. 

Namaste. 

Vikan hefur verið: blóðug

Plata vikunnar: Metallica 🤟

Markmið vikunnar: spara með því að fara ekki í Samkaup 

Pain body: 100%