Lögmál aðdráttaraflsins

Mér er það fullkunnugt að undirrituð eyðir of miklum tíma á samfélagsmiðlum. Já, ég veit.

Fór nú samt og skellti "fylgja" á Instagram á eina leikkonu sem veitir mér mikinn innblástur. Hún er alltaf svo létt og glöð og almennt séð góð orka í kringum hana. 

Brá dáldið þegar ég sé að hún setur eiginlega eingöngu inn sláandi fréttir af stríðinu á Gaza. Óréttlætinu, hryllingnum. Datt í hug að senda henni skilaboð í gær og minna hana á að allt sem hún veitir athygli vex og dafnar. Ef þú setur ljósið þitt á stríð heyrir alheimurinn stríð. Það var nú auðvitað eitthvað sem stoppaði mig og ég sendi henni ekki skilaboð. Er að reyna að hætta að senda skilaboð á frægt fólk sem ég þekki ekki. 

Athyglin ætti auðvitað að vera á frið og réttlæti. Sá skilti á mótmælum sem Félagið Ísland Palestína stóð fyrir eftir því sem ég best veit fyrir utan utanríkisráðuneytið þar sem á stóð á skilti "stöðvið þjóðarmorðin" eða eitthvað álíka. Alheimurinn heyrir þjóðarmorð..

Allavegana, er búin að vera að spá í rithöfundum enn eina ferðina. Er nú að lesa þriðju bókina í röð eftir Kristínu Eiríks og eins og hjá Auði Övu er ég farin að sjá munstur. Móðirin er alltaf veik þannig að hún heyrir ekki og bablar ringluð út í eitt. Tekur því ekki eftir því hvort dóttirin sé heima eða ekki. Kynsystur mínar eru ekki einar með þetta því dæmi er um karlkyns leikskáld sem skrifar til dæmis alltaf um dauðann. Dauða móður.

Pælið í gáfunum sem felst í því að semja eitt verk og svo bara allt annað verk og engar líkingar þar á milli. Myndi telja það sem snilligáfu klárlega.

Allavegana, vikan er búin að vera frekar niðurdregin. Er búin að vera slöpp og er að fara kaupa covid próf meira að segja. Finnst frekar mikil ábyrgð á mig sett að eiga að fara passa 5 mánaða ömmusnúðinn minn yfir heila nótt. Ég. Ég sem er þekkt fyrir að þurfa að vera komin upp í rúm kl. 22 því þá er ég búin. Fer ekki lengur á viðburði sem eru búnir kl. 22 lengur.

Shiiii...

Hápunktur vikunnar var að hitta gamla og góða vinkonu í einbýlishúsi í Breiðholti. Það var ljúft. Vinkonur mínar eru oftast eins skrýtnar og ég. Venjulegar er allavegana ekki orðið sem kemur fyrst upp í hugann. Dásamlegar samt.

Lágpunktur vikunnar er að hafa verið slöpp að því marki að ég hef orðið pirruð á mínum nánustu. Hef bara verið of þreytt og lasin. 

Undirrituð er:

Svava Ólafsdóttir

Bókagagnrýni

Mér finnst þetta mjög skrýtið konsept. 

Að gagnrýna. Rýna til gagns frekar.

Er bara voða lítill gagnrýnandi í mér. Var aðeins einu sinni fengin sem prófdómari í nuddskólanum eftir útskrift því ég gat bara alls ekki sagt eins og var að nuddið var ekki gott. Er allt of mikill empath til þess. Vildi að strákurinn færi út úr prófinu líðandi vel og lét Finnboga meistara um gagnrýnina. Var ekki beðin um að koma aftur.

Hef sem sagt verið að lesa bækur eftir Kristínu Eiríksdóttur mér til gamans. Fyrst Tól og nú Hvítfeld. 

Eins og í bókum Auðar Övu þar sem aðalpersónan er oft svipuð týpa er ég að rekast á það sama hjá Kristínu. Sama munstur. Hórdómur og fíkn. Hörmulegir foreldrar. Aðalpersónan nær að aftengja líkamann og sál á meðan hörmungarnar ganga yfir og gera kynlífið vélrænt. Dauði móður er vendipunktur. Mæðurnar svipaðar í báðum bókum. Áttu í rauninni ekki til athygli fyrir dóttur sína. Örvæntingafullar konur með fíkn. Fíknin annað hvort lygar eða fíkniefni. Ómögulegir feður sem eru ekki til staðar fyrir börnin sín. Flótti ömurleikans. Eins og sálfræðingur Jennu bendir á þá skilar skömm foreldrana sér í frumunum til næstu kynslóða. Þess vegna lýgur Jenna. Til að fegra gráan raunveruleikann. Skiljanlegt að mörgu leyti.

Vikan var líka einmanaleg og grá hjá mér. Finnst eins og alheimurinn sé að sjá mér fyrir nægum alone time fyrir helgina en þá verð ég umkringd konum alla þrjá dagana.

Markmiðin voru fá og eru langvinn. Er til dæmis að hlaða myndum úr fjölskyldualbúminu inn á Dropbox til að nýta þá fjármuni sem ég greiði fyrir forritið. Það er langtíma markmið. 

Lágpunktur vikunnar var þegar ég gerði mér ferð alla leið í Kópavoginn í þeim eina tilgangi að losa sorp. Sem sagt pappír í pappírsgáminn. Þeir eru oftast allir fullir hér í Hlíðunum.

Hápunktur vikunnar var þegar Talya yogakennari, sú góða kona, skutlaði mér heim eftir æfingu á þriðjudagskvöldið. Þvílíkt heimilisleg stöð. Játaði allar mínar syndir og svo hlógum við og hlógum. 

Enda er þetta líf ansi fyndið á köflum.

Namaste bitches.

 

Utter and complete bullshit

Ég veit fullkomlega vel að ég eyði of miklum tíma á samfélagsmiðlum. 

Í gær sá ég samt eitt sem mig langar til að hefja þetta á blogg á. Man nú ekki hvar ég sá þetta myndskeið, kannski snapchat. Allavegana, þarna var rakin sorgarsaga áhrifavalds. Ung kona sem hafði mörg hundruð þúsund fylgjendur. Hún var að sýna frá mataræðinu sínu sem var hráfæði. 

Konan var greinilega of ýkt í þessu mataræði því hún neytti einungis ávaxta og grænmetis og mér finnst eins og hún hafi ekki einu sinni drukkið vatn. Hafði bara svona mikla ofurtrú á hráfæðinu. 

Hún var sem sagt að deyja. 

Það er margt hægt að segja um mataræði og auðvitað ber maður virðingu fyrir þessu öllu saman. Grænmetisfæðinu, vegan, hráfæðinu. Guð má vita að ég hef prófað þetta allt og liðið æðislega vel af þessu þangað til að ég gerði það ekki og blakti eins og lauf í vindi bæði í andlegri og líkamlegri líðan.

Þessa dagana er ég að passa upp á prótínið mitt og borða kjöt með eins miklum ákafa og ég drakk sellerísafa áður. 

Núna skil ég pabba minn sem orðaði það svo vel þegar, í einhverju matarboðinu þar sem ég var með einhverja slettu af grænmetisborgara eða álíka lágu næringargildi á disknum mínum en þau með dýrindis kjötkrásir á sínum:

"Ég vorkenni þér."

Núna fæ ég mér kjöt á hverjum degi og elska það. Ég er dýr sem borða dýr og staðreyndin er sú að líkaminn minn lifir ekki á einhverjum blómkáls lufsum og kartöflum einum sér og b12 dropum til að bæta upp fyrir vítamínskortinn.

Er orðin núna eins sterk í mér og þegar ég var ung kona áður en ég byrjaði á öllu þessu kjaftæði. Trúði samt eins mikið á öll þessi mataræði þá og ég trúi á kjötætulífstílinn núna.

Allavegana, vikan var alls konar. Ævintýragjörn og skemmtileg. 

Hápunktur vikunnar var þegar ég var á Free your voice cacao seremoníu í gær og átti að líkja eftir hljóðvíbringnum í uppáhalds ávextinum mínum. 

Ætli það hafi ekki líka verið lágpunktur vikunnar fyrir ykkur sem mynduð aldrei fara á cacao seremoníu;)

Svavan er beinskeytt í dag. Mér til varnar þá er ég reyndar að muna eftir mörgum flottum konum sem ég ber mikla virðingu fyrir og eru á hráfæði, vegan, grænmetisfæði eða öðru. Þeim er öllum fyrirgefið með ást og virðingu. Karlmenn hins vegar bjarga ekki heiminum með næringargildi soðinnar grænmetislufsu í sinni og sálu.

P.s. auðvitað var hápunktur vikunnar þegar Bjarni Ben teflon panna sagði af sér ráðherrastól. Svona mikil spilling var ólögleg en hvað gerist á þessu landi annað en það að hann fer á annan stól og heldur sínum spillingardans áfram.

Boom.

Bogahlíða árin

Mig dreymdi Bogahlíðina í nótt. 

Það er að segja fyrstu íbúðina mína. Þegar lífið hófst að nýju. Með frumburðinum mínum. 

Við áttum svo góð ár þarna ég og Óli minn. Við áttum heima í Bogahlíðinni í 10 ár og íbúðin kemur oft til mín í draumi. Ýmist dreymir mig að ég eigi hana ennþá og er að vandræðast með leigjendur eða þá bara eitthvað random annað eins og í nótt að útidyrahurðin hangi ekki alveg rétt í karminum. Þá hringdi ég í Svan. Í draumnum. 

Þetta voru í raun bestu ár lífs míns. Ein, reyndar einmana, í háskólanum og lifandi lífinu. Háskólalífið var skemmtilegt fyrir unga og einhleypa konu og naut ég góðs af því að vera stundum ein heima þegar Óli var hjá pabba sínum. 

Staðsetningin er líka fín. Var með útsýni beint upp að MH sem er smá skondið af því að öll mín ár í MH var borðið mitt, þ.e.a.s. þar sem vinahópurinn minn hékk í frímínútum og götum í beinni sjónlínu við hornið á Hamrahlíð og Bogahlíð þar sem íbúðin vísar að Hamrahlíð.

Bogahlíðin hefði samt aldrei gerst nema fyrir tilstilli móður minnar sem lánaði mér fyrir útborguninni. 

Ég er henni að eilífu þakklát fyrir allt sem hún hefur gefur mér og heldur áfram að gefa mér. 

Hún veit að ég er hennar þjónn á efri árunum. 

Namaste.

p.s. ég fór í gusu aftur í gær föstudag og var þess heiðurs aðnjótandi að Emiliana Torrini var líka þarna. Vá hvað hún er flott kona. Að sjálfsögðu hélt ég í mitt þema sem er að láta þá vita sem heiður eiga skilinn að ég væri aðdáandi og að hún væri frábær söngkona. 

Þetta er önnur vikan í röð sem ég geri þetta. Aftur skil ég mig ekki alveg varðandi þetta. Svona hlutir gerast bara. En hver ætli það verði í næstu viku? Hvað ætli ég segi?

Kveðja, 

ein óútreiknanleg