Lögmál aðdráttaraflsins

Mér er það fullkunnugt að undirrituð eyðir of miklum tíma á samfélagsmiðlum. Já, ég veit.

Fór nú samt og skellti "fylgja" á Instagram á eina leikkonu sem veitir mér mikinn innblástur. Hún er alltaf svo létt og glöð og almennt séð góð orka í kringum hana. 

Brá dáldið þegar ég sé að hún setur eiginlega eingöngu inn sláandi fréttir af stríðinu á Gaza. Óréttlætinu, hryllingnum. Datt í hug að senda henni skilaboð í gær og minna hana á að allt sem hún veitir athygli vex og dafnar. Ef þú setur ljósið þitt á stríð heyrir alheimurinn stríð. Það var nú auðvitað eitthvað sem stoppaði mig og ég sendi henni ekki skilaboð. Er að reyna að hætta að senda skilaboð á frægt fólk sem ég þekki ekki. 

Athyglin ætti auðvitað að vera á frið og réttlæti. Sá skilti á mótmælum sem Félagið Ísland Palestína stóð fyrir eftir því sem ég best veit fyrir utan utanríkisráðuneytið þar sem á stóð á skilti "stöðvið þjóðarmorðin" eða eitthvað álíka. Alheimurinn heyrir þjóðarmorð..

Allavegana, er búin að vera að spá í rithöfundum enn eina ferðina. Er nú að lesa þriðju bókina í röð eftir Kristínu Eiríks og eins og hjá Auði Övu er ég farin að sjá munstur. Móðirin er alltaf veik þannig að hún heyrir ekki og bablar ringluð út í eitt. Tekur því ekki eftir því hvort dóttirin sé heima eða ekki. Kynsystur mínar eru ekki einar með þetta því dæmi er um karlkyns leikskáld sem skrifar til dæmis alltaf um dauðann. Dauða móður.

Pælið í gáfunum sem felst í því að semja eitt verk og svo bara allt annað verk og engar líkingar þar á milli. Myndi telja það sem snilligáfu klárlega.

Allavegana, vikan er búin að vera frekar niðurdregin. Er búin að vera slöpp og er að fara kaupa covid próf meira að segja. Finnst frekar mikil ábyrgð á mig sett að eiga að fara passa 5 mánaða ömmusnúðinn minn yfir heila nótt. Ég. Ég sem er þekkt fyrir að þurfa að vera komin upp í rúm kl. 22 því þá er ég búin. Fer ekki lengur á viðburði sem eru búnir kl. 22 lengur.

Shiiii...

Hápunktur vikunnar var að hitta gamla og góða vinkonu í einbýlishúsi í Breiðholti. Það var ljúft. Vinkonur mínar eru oftast eins skrýtnar og ég. Venjulegar er allavegana ekki orðið sem kemur fyrst upp í hugann. Dásamlegar samt.

Lágpunktur vikunnar er að hafa verið slöpp að því marki að ég hef orðið pirruð á mínum nánustu. Hef bara verið of þreytt og lasin. 

Undirrituð er:

Svava Ólafsdóttir