Bókagagnrýni

Mér finnst þetta mjög skrýtið konsept. 

Að gagnrýna. Rýna til gagns frekar.

Er bara voða lítill gagnrýnandi í mér. Var aðeins einu sinni fengin sem prófdómari í nuddskólanum eftir útskrift því ég gat bara alls ekki sagt eins og var að nuddið var ekki gott. Er allt of mikill empath til þess. Vildi að strákurinn færi út úr prófinu líðandi vel og lét Finnboga meistara um gagnrýnina. Var ekki beðin um að koma aftur.

Hef sem sagt verið að lesa bækur eftir Kristínu Eiríksdóttur mér til gamans. Fyrst Tól og nú Hvítfeld. 

Eins og í bókum Auðar Övu þar sem aðalpersónan er oft svipuð týpa er ég að rekast á það sama hjá Kristínu. Sama munstur. Hórdómur og fíkn. Hörmulegir foreldrar. Aðalpersónan nær að aftengja líkamann og sál á meðan hörmungarnar ganga yfir og gera kynlífið vélrænt. Dauði móður er vendipunktur. Mæðurnar svipaðar í báðum bókum. Áttu í rauninni ekki til athygli fyrir dóttur sína. Örvæntingafullar konur með fíkn. Fíknin annað hvort lygar eða fíkniefni. Ómögulegir feður sem eru ekki til staðar fyrir börnin sín. Flótti ömurleikans. Eins og sálfræðingur Jennu bendir á þá skilar skömm foreldrana sér í frumunum til næstu kynslóða. Þess vegna lýgur Jenna. Til að fegra gráan raunveruleikann. Skiljanlegt að mörgu leyti.

Vikan var líka einmanaleg og grá hjá mér. Finnst eins og alheimurinn sé að sjá mér fyrir nægum alone time fyrir helgina en þá verð ég umkringd konum alla þrjá dagana.

Markmiðin voru fá og eru langvinn. Er til dæmis að hlaða myndum úr fjölskyldualbúminu inn á Dropbox til að nýta þá fjármuni sem ég greiði fyrir forritið. Það er langtíma markmið. 

Lágpunktur vikunnar var þegar ég gerði mér ferð alla leið í Kópavoginn í þeim eina tilgangi að losa sorp. Sem sagt pappír í pappírsgáminn. Þeir eru oftast allir fullir hér í Hlíðunum.

Hápunktur vikunnar var þegar Talya yogakennari, sú góða kona, skutlaði mér heim eftir æfingu á þriðjudagskvöldið. Þvílíkt heimilisleg stöð. Játaði allar mínar syndir og svo hlógum við og hlógum. 

Enda er þetta líf ansi fyndið á köflum.

Namaste bitches.