JÆJA.....

Jæja.

Það er ekkert að gerast. Sem mér finnst svo skrýtið. Hef aldrei lent í því áður að fara yfir settan fæðingardag. Síðast þegar ég átti barn kom hann náttúrulega bara á settum tíma. Að sjálfsögðu. En núna.. er ekkert að gerast..

Ég er orðin quite the expert í aðferðum/heimaráðum við að koma fæðingunni af stað. Ég er búin að fara í nálastungur hjá Beggu frænku í þeirri viðleitni að koma mér af stað, búin að nudda/erta geirvörturnar, gera "heimaæfingar" eins og ljósmóðirin orðar það, búin að drekka rauðrunnatré og fullt af kaffi og fara í göngutúra. Ég frétti reyndar um daginn af einni aðferð sem á pottþétt að virka við að koma manni af stað en ég ætla ekki að gera það. Þessi aðferð er stólpípuaðferðin. I say no more.

Það er bara ekki séns að ég noti stólpípu eða laxerolíu í þeirri viðleitni að koma mér af stað. No suree bob. Ekki séns. Ekki að ræða það. Ég ætla að gera mitt besta til að forðast það að drulla yfir ljósmóðurina og láta maka minn sjá það.

Oj.

Allaveganna, ef einhver veit um fleiri aðferðir, endilega látið mig vita:)

Ljótan er nú á furðulega lágu stigi enn sem komið er. Maður er orðinn alveg HUGE en blessunarlega er ég laus við bjúgu og bólgu og svoleiðis. Thank God for small favours:) Hormónarnir eru aftur á móti farnir að segja til sín. Ég er farin að gráta yfir sjónvarpinu og þá aðallega fréttunum. Aumingja fólkið í Kína og Búrma. Jarðskjálftar og fellibylur og tugþúsundir manna liggja í valnum. Þar á meðal alveg fullt af börnum. Svo eru viðtöl við foreldra sem eru nýbúin að missa börnin sín. Mér finnst þetta endalaust sorglegt og finn mikið til með þessu fólki. Samt er þetta svo fjarlægt.

Ég er afskaplega þakklát fyrir öll mín lífsgæði og að vera svona tiltölulega örugg um lífsafkomu mína og minna.

Kærleikur og ást til allra þeirra sem eiga um sárt að binda eftir þessar hörmungar. Leiðinlegt hvað það er lítið sem maður getur gert til að hjálpa. Það gefur ekkert þessu fólki ástvini sína aftur..