Bali

Omg. Ja hérna.

Veit eiginlega ekki hvar ég á að byrja. Þessi Bali ferð var mesta ævintýri sem ég hef farið í. Hef aldrei farið svona rosalega langt út fyrir þægindarammann minn. Aldrei nokkurn tímann. En það er jú samt þannig að maður fær mest út úr þannig aðstæðum.

Ætli það sé ekki best að byrja bara á byrjuninni. Taka löngu útgáfuna á þetta.

Ég hafði sofið illa nóttina áður en við lögðum af stað. Það var laugardagskvöld hérna heima og nágranni minn á efstu hæðinni var að djamma. Vaknaði við partýlæti og píanóglamur um miðja nóttina. Langaði að skjóta helvítið fíflið. Þangað til daginn eftir að ég komst að því hver þetta er. Kann svo vel við þennan strák. Langar ekkert að skjóta hann eða meiða hann eða neitt svoleiðis.

Allavegana, var því að pakka i þreytunni sem var nú ekkert gaman. Pakkaði einhverju rugli. Hefði samt getað verið verra. Hafði samt augljóslega ekkert að gera við fjórar síðar leggings í rúmlega 30 stiga hita þar sem rakinn er í kringum 90%. Rugl heitt þarna.

Allavegana. Lögðum af stað nóttina eftir.Vorum búnar að ákveða að taka 04:30 rútuna frá BSÍ og Jóna kom hingað með leigubíl kl 04:00. Ég var orðin svo spennt og aðallega drullustressuð um að sofa yfir mig. Þarna var nótt nr 2 farin.

Jóna er sem sagt konan sem ég var mest með þarna úti. Hún er rúmlega sextug og vinnur hjá tryggingafyrirtæki hér í bæ. Stórfín kona. Við hittum svo Steinunni niðrá BSÍ og lögðum í hann. Steinunn er alger jaki. Orðin 69 ára en hætti sér samt í þessa stórferð. Held að engin af okkur hafi gert okkur grein fyrir hvað þetta er rosalega langt ferðalag.

Ég kynntist þessum konum aðeins á flugvellinum. Það er eitthvað svo sérstakt að kynnast fólki í þessum aðstæðum um miðja nótt á ókristilegasta tíma ever. Jóna fór að kvarta yfir ræstingunum á vinnustaðnum hennar sem einmitt fyrirtækið sem ég vinn hjá ræstir. Þar sem meira að segja ég var ræstingastjórinn sem um ræddi. Þetta lagðist ekkert of vel í mig. Fékk reyndar kvíðakast af verri gerðinni í flugvél nr 1. Var bara ekki að höndla aðstæður verandi svona þreytt og útkeyrð vitandi að það sem tæki við var 10 klst bið á flugvellinum í Frankfurt. Svo 12 tíma langt flug til Singapore og þá væri þetta einu sinni búið.

Var sem sagt bara skelin af sjálfri mér á flugvellinum í Frankfurt og bara skil ekki alveg hvernig þessi langi tími leið. En þó að maður meiki ekki eitthvað þá meikar maður það samt af því að það er ekki annað hægt. Held reyndar að ég hefði ekki getað fengið betri ferðafélaga í þessum aðstæðum og í þessari líðan.

Eftir 10 klst biðina í Frankfurt tók við 12 tíma flug til Singapore. Þá var ég dottin í gírinn. Gírinn þar sem maður bara ferðast flugvél úr flugvél á flugvelli eftir flugvöll og kann ekki annað. Svaf nú reyndar eiginlega ekkert í þessu næturflugi með Singapore airlines en held að ég hafi nú samt sofið eitthvað. Það hlýtur eiginlega að vera. Flugfreyjurnar og mennirnir voru svo flott. Þau voru í svo flottum búningum og manni var boðið heitur þvottapoki og allt svo nice og elegant. Samt ekkert brjálæðislega mikið pláss í sætinu og dáldið mikið svekkjandi að þurfa að labba framhjá business class hlutanum þar sem lúxussætin voru.

Þegar við lentum í Singapore var ævintýraþráin tekin við. Það var orðið heitt og við vorum í Singapore. Rosalega framandi að lenda þarna og maður gat ekki annað en verið með augun á stilkum horfandi í allar áttir. Allt svo framandi; byggingarnar, fólkið, umhverfið, hitinn, flugvöllurinn, lestirnar....

Við Steinunn vorum svo heppnar að hafa hana Jónu sem kom okkur á leiðarenda. Við vorum svo þreyttar að hún hálfveginn leiddi okkur áfram. Við höfðum eftir allt bara minna en klukkutíma í næstu vél sem var til Denpassar, Bali.

Sú vél var nú bara rúmlega tveir tímar og þá var maður orðin svo spenntur að vera loksins að komast þangað sem maður ætlaði sér allan tímann að fara. Bali. Held að við höfum farið í gegnum svona 7 öryggisleitanir á leiðinni. Ótrúlegt. Jafnvel þegar við vorum nýlentar á Bali þurftum við samt að fara með töskurnar í gegnum enn eitt leitarhliðið.

Loksins. Loksins, loksins sá ég Ósk, konuna sem hélt námskeiðið. Hún var komin út á flugvöll til að sækja okkur. Framhald í næsta bloggi...