Fyrir meðaljónu eins og mig fær Hatari hinu ungu mig, byltingarsinnann sem gafst upp, til að rumska aðeins í dáinu. Þarna er mætt hljómsveit sem basically talar eins og út úr mínum haus. Ég hékk með goth klúbb Reykjavíkur á mínum yngri árum. Leður choker með göddum og allt. Ætli ég hafi ekki verið sirka 23 ára þegar ég hætti því svo. Var líka búin að vera í þannig umhverfi dáldið mikið á undan því. Ekkert sérstaklega upplífgandi.
Man að mér leist ekkert á þau fyrst. Ekkert. En núna finnst mér þau algert æði. Ferskur andblær. Ung og á brúninni (on the line.) Verandi andkapítalísk í eðli mínu get ég ekki annað en verið sammála allri ádeilu Hatara á status quo. Ekki fylgjandi The rat race - lífsgæðakapphlaupinu til dæmis.
Í Eurovision laginu Hatrið mun sigra má jafnvel túlka kúluna sem trommugimpið ber hægri og vinstri á sviðinu sem jörðina. Jafnvel eins og að kapítalisminn sé að berja fast í jörðina. Mjög fast bara. Mengunin sem hann leiðir af sér er að ganga á jörðina og menn valsa um í gróðrafíkn og neyslutrans. Kapítalistar andskotans.
Það sem strákarnir gerðu á Eurovision með fánann fannst mér flott. Þar sýndu þeir fágætt þor sem er sprottið af mikilli ást á mannkyninu og af virðingu við þjóð sem er við það að missa rödd sína.
Bara elska þessa hljómsveit. Þau fá frítt í nudd hjá mér.
Spillingardans!
No comments:
Post a Comment