Örvænting..

Hrein og tær.

Ég hef aldrei átt 8 ára dóttur áður. Strákar eru auðveldir. En stelpur.. mon dieu!

Þetta er voða mikið drama. Nýr dagur, nýtt drama.

Í gær var ég fullkomlega miður mín. 

Erfiður morgun dótturlega séð sem endaði á því að hún fór grátandi í skólann í því sem mér fannst vera of þunn peysa. Var svo hrædd um að henni væri kalt. Nú er allt í einu komið sumar og úlpan var of mikið.

Ég var miður mín allt fram að fyrsta kúnna kl 10:30. Hringdi í skólann og allt. 

Svo leið mér illa yfir þessu allan daginn. Yfir því hvað henni leið illa um morguninn. Hún nær mér tilfinningalega séð.

Var ég búin að segja ykkur að ég er empath? Það sem gerðist rétt í þessu er gott dæmi. Ég sit á uppáhalds kaffihúsinu mínu og allt er æði þangað til ákveðin orka kemur inn. Kona. Fræg kona. Finn mjög erfiða orku og þarf að fara. Á leiðinni heim fæ ég sting í hálsinn og líður skringilega alla leiðina heim. Hef lent í þessu áður. Grunar að frægð fylgi stundum bölvun. 

Að allt öðru: Er að glíma við dáldið. Mig vantar verkefni - eitthvað fyrir hausinn á mér að glíma við - ef til vill eitthvað að semja eða skrifa. Væri reyndar bara næs að hitta manneskjur líka. 

Allavegana, aftur að dóttur minni, ég/við erum ekki búin að finna neitt námskeið fyrir hana í sumar svo ég sé fram á heilt sumar þar sem hún hefur ekkert að gera. Hún vill sko bara fara á námskeið með vinkonunum og ég er búin að bögga foreldra þeirra nóg með þetta í bili. Verandi móðir veit ég samt að það er fátt erfiðara en barn sem leiðist um sumar. Tala nú ekki um stelpuna mína. Leiðinn verður svo átakanlegur.

Ég bið því alla góða vætti um að stuðla að því og hjálpa mér við að finna eitthvað fyrir dóttur mína að gera í sumar.

Ég elska þetta barn svo mikið. Hún er fiskur. Það sem ég hef lesið og lært um fiska stjörnumerkið passar við hana.

Jæja. Trúnó out.

Christie Marie Sheldon

Mig langar til að kynna ykkur fyrir einni af fyrirmyndunum mínum. 

Christie Marie Sheldon er heilari. Hún hefur þá gjöf að geta greint hvað er að fólki eða svoleiðis og læknað það svo með orkuvinnu.

Hún er sí "giggling" og brosandi og er bara ótrúlega innblásandi (gefur góðan innblástur.) Hún er til dæmis með einn allra vinsælasta fyrirlesturinn á Awesomeness fest með yfir 4 milljón áhorf.

Hérna er myndband með henni af YouTube:

Hún er vinsæll heilari og mikið ofboðslega myndi ég vilja kunna að gera það sem hún gerir.

Það er líka svo rosalega góð orka sem fylgir henni að maður vill vera með:)

Love or above, já takk:)

Fimmvörðuháls

Þið vitið hvað örvæntingarfulla húsmóðirin okkar verður æst yfir vikulegu verkefnunum sínum og þema mánaðarins. 

Ekki? Jæja, þá vitir það núna. Ég byrjaði á þessu í Covid. Búa til verkefni fyrir sjálfa mig þið vitið, til að halda sönsum.

Í síðustu viku var verkefnið Fimmvörðuháls af því að við Svanur ætlum - eða áætlum - að labba hann í júní.

Ég var ekkert æst yfir þessu verkefni. Bara hugsaði um þetta mikið og komst að þeirri niðurstöðu að ég er engin manneskja í þetta. 

Þegar ég var ólétt og fæddi Svansbörn þá fór líkaminn minn allur úr skorðum. Líffæri, liðbönd og bein færðust til og ég gat ekki gengið eðlilega. Sérstaklega ekki á síðustu meðgöngu ævi minnar. Þá var ég í hænuskrefunum og mikil stoðkerfisvandamál komu upp á yfirborðið frá meðgöngu og fæðingu Stefáns. Þá brotnaði og færðist rófubeinið til og mér finnst líka spjaldbeinið.

Upp frá þessu urðu hlaup vandamál. Ég fór að fá þannig verki í hnén þegar ég var að skokka að ég þorði ekki öðru en að snarstoppa og hætta. Skrýtið samt að hnévandamál fylgi meðgöngum en anyhows.. Ég hélt að ég hefði hreinlega skemmt þau á tímabili. 

Þegar við fórum að skoða eldgosið um daginn og vorum svo að labba niður aftur bratta brekku þá gerðist eitthvað. Fékk þessa skuggalegu verki í hnéð og mjöðm.

Stóð ekki alveg á sama þegar ég var enn að jafna mig eftir gönguna tveim dögum seinna og var eins og stirðbusi heima. Bókstaflega. 

Ákvað að segja Svani að ég gæti þetta bara ekki. So sorry.

Ehemm.. svo er fólk að segja mér að æfa mig bara og gera þetta bara.

Æi.

Allir deyja

Hlustaði á podcast um daginn. Fann það á RUV vefnum. Umfjöllunarefnið er dauðinn. Þáttastjórnandinn talar við fullt af fólki um hann; prest, börn, útfararstjóra, sálfræðing, eldra fólk, alls konar fólk.

Þetta vakti mig til umhugsunar um fyrstu kynni mín af dauðanum:

Árið er 1997. Örvæntingarfulla húsmóðirinn okkar er 18 ára Reykjavíkurmær. 

Dauðinn var eitthvað sem hún hafði ekki þurft að hugsa um. Enginn nákominn hafði dáið. 

Það var því gríðarlegt áfall þegar mjög góð vinkona, ein sú besta á þessum tíma, missti barnið sitt. Vöggudauði. Aron var bara nokkurra mánaða gamall þegar hann dó.

Þetta var vitaskuld mikið áfall fyrir vinkonu mína.Viðtöl við hana í tímaritum sýna glöggt hversu djúpstæð áhrif þetta hafði á hennar líf. Þyngra en tárum tekur.

Þetta var lengi lengi að seytla inn í vitund mína. Ég var miður mín. Dofin. Samband okkar vinkonunnar breyttist. Að tala um þetta var of erfitt. Það er ekkert sem maður getur sagt.

Ég man sérstaklega að ég hitti systur hennar í Kringlunni stuttu eftir andlátið og náði að stama upp úr mér samúðarkveðjum. Hún sagði mér að koma í jarðarförina. Mér fannst það stórundarlegt. Ég hafði aldrei farið í jarðarför áður og vissi ekki hvað orðið þýddi almennilega. Ég hélt í alvörunni að það væri einungis fyrir allra nánustu aðstandendur og fannst þetta því mjög skrýtið. 

Mér leið því mjög skömmustulega þegar ég frétti að mikið af fólki úr grunnskólanum okkar hefði mætt. Kunningjavinkonur sem þekktu vinkonu mína miklu minna en ég. 

Ég átti ekki orð. Eftir þetta vissi ég sem sagt hvað jarðarför er. Árið eftir missti ég afa minn. Það var líka mikið áfall. En ég vissi allavega hvað jarðarför var.

Kannski vegna þess að ég hafði ekki átt neinar djúpar samræður um dauðann og hafði enginn kynni af honum haft lá ég sem lömuð í rúmi á Kaplaskjólsvegi (þar sem ég leigði herbergi heima hjá eldri konu) þegar jarðarför Arons litla fór fram.

Ég man mjög vel að þetta var tímasetningin á jarðarförinni og að ég var svo sorgmædd vegna Arons og vinkonu minnar að ég grét viðstöðulaust. Tilfinningin var sú að ég var lamandi stjörf og gat ekki hætt að gráta. Lá þannig föst í marga klukkutíma. Óbærileg sorg. Þetta var svo erfitt. Man að ég hugsaði að ég hefði ekki komist í jarðarförina vegna þessarar lamandi sorgar. Elsku vinkona mín hefur þurft að taka á öllu sínu til að komast í gegnum þennan dag.

Þetta voru mín fyrsti kynni af dauðanum. 

Finnst erfitt ad hlusta á þetta podcast. Þetta er erfitt umræðuefni þrátt fyrir hljómþýða rödd þáttastjórnandans. Hann mældi með öðru podcasti sem ég hlusta á núna í fjórðu bylgjunni. Maður hefur óvenju mikinn tíma og vantar jú eitthvað að gera og hlusta á.

Podcastið sem hann mældi með heitir Einhleyp, einmana og eirðarlaus. Þar er gleðin við völd og ég hlæ og hlæ. Elska það.

Ætla að hlusta á það frekar en þetta um dauðann.

Ég er orðin það næm og viðkvæm að ég þarf að velja vel það sem fer inn í vitundina.

Þetta er eins og með covid til dæmis. Maður hefur ekki gott af því að setja ljósið sitt of mikið á það.

Allavega ekki ég.

Ég fer enn að leiði Arons. Gerði það síðast um áramótin. 

Hvíl í friði vinur.

Ást og friður. 

P.s. daglega tek ég fréttarúnt í símanum. Skrolla bara aðeins, staldra ekki lengi við á hverjum og einum en ég enda alltaf á mbl.is og skoða dánarfregnir. Ef einhver ungur er nýfarinn þá skoða ég það nánar. Veit ekki af hverju..

Jarðaberjahæðir

 

Á árunum 1987 - 1997 áttu foreldrar mínir sumarbústað með góðum og traustum vinahjónum í Borgarfirði.

Mér finnst eins og þau hafi kallað hann og umhverfið í kring Bláberjahæðir (það var mikið um bláber á svæðinu) en ég veit að nafnið var eftir bítlalagi og er nokkuð viss um að það hafi verið eftir þessu lagi.

Það er vissulega mikil kaldhæðni að efst á óskalistanum mínum í dag er sumarbústaður af því að ég kunni því miður ekki að meta þessi lífsins gæði á aldrinum sem ég var á þá.

Já, ég var til allrar óhamingju erfiður unglingur sem langaði ekki út úr borginni á síðustu árunum sem foreldrar mínir áttu bústaðinn.

Afsakið mig kæru foreldrar. Afsakið endalaust.