Allir deyja

Hlustaði á podcast um daginn. Fann það á RUV vefnum. Umfjöllunarefnið er dauðinn. Þáttastjórnandinn talar við fullt af fólki um hann; prest, börn, útfararstjóra, sálfræðing, eldra fólk, alls konar fólk.

Þetta vakti mig til umhugsunar um fyrstu kynni mín af dauðanum:

Árið er 1997. Örvæntingarfulla húsmóðirinn okkar er 18 ára Reykjavíkurmær. 

Dauðinn var eitthvað sem hún hafði ekki þurft að hugsa um. Enginn nákominn hafði dáið. 

Það var því gríðarlegt áfall þegar mjög góð vinkona, ein sú besta á þessum tíma, missti barnið sitt. Vöggudauði. Aron var bara nokkurra mánaða gamall þegar hann dó.

Þetta var vitaskuld mikið áfall fyrir vinkonu mína.Viðtöl við hana í tímaritum sýna glöggt hversu djúpstæð áhrif þetta hafði á hennar líf. Þyngra en tárum tekur.

Þetta var lengi lengi að seytla inn í vitund mína. Ég var miður mín. Dofin. Samband okkar vinkonunnar breyttist. Að tala um þetta var of erfitt. Það er ekkert sem maður getur sagt.

Ég man sérstaklega að ég hitti systur hennar í Kringlunni stuttu eftir andlátið og náði að stama upp úr mér samúðarkveðjum. Hún sagði mér að koma í jarðarförina. Mér fannst það stórundarlegt. Ég hafði aldrei farið í jarðarför áður og vissi ekki hvað orðið þýddi almennilega. Ég hélt í alvörunni að það væri einungis fyrir allra nánustu aðstandendur og fannst þetta því mjög skrýtið. 

Mér leið því mjög skömmustulega þegar ég frétti að mikið af fólki úr grunnskólanum okkar hefði mætt. Kunningjavinkonur sem þekktu vinkonu mína miklu minna en ég. 

Ég átti ekki orð. Eftir þetta vissi ég sem sagt hvað jarðarför er. Árið eftir missti ég afa minn. Það var líka mikið áfall. En ég vissi allavega hvað jarðarför var.

Kannski vegna þess að ég hafði ekki átt neinar djúpar samræður um dauðann og hafði enginn kynni af honum haft lá ég sem lömuð í rúmi á Kaplaskjólsvegi (þar sem ég leigði herbergi heima hjá eldri konu) þegar jarðarför Arons litla fór fram.

Ég man mjög vel að þetta var tímasetningin á jarðarförinni og að ég var svo sorgmædd vegna Arons og vinkonu minnar að ég grét viðstöðulaust. Tilfinningin var sú að ég var lamandi stjörf og gat ekki hætt að gráta. Lá þannig föst í marga klukkutíma. Óbærileg sorg. Þetta var svo erfitt. Man að ég hugsaði að ég hefði ekki komist í jarðarförina vegna þessarar lamandi sorgar. Elsku vinkona mín hefur þurft að taka á öllu sínu til að komast í gegnum þennan dag.

Þetta voru mín fyrsti kynni af dauðanum. 

Finnst erfitt ad hlusta á þetta podcast. Þetta er erfitt umræðuefni þrátt fyrir hljómþýða rödd þáttastjórnandans. Hann mældi með öðru podcasti sem ég hlusta á núna í fjórðu bylgjunni. Maður hefur óvenju mikinn tíma og vantar jú eitthvað að gera og hlusta á.

Podcastið sem hann mældi með heitir Einhleyp, einmana og eirðarlaus. Þar er gleðin við völd og ég hlæ og hlæ. Elska það.

Ætla að hlusta á það frekar en þetta um dauðann.

Ég er orðin það næm og viðkvæm að ég þarf að velja vel það sem fer inn í vitundina.

Þetta er eins og með covid til dæmis. Maður hefur ekki gott af því að setja ljósið sitt of mikið á það.

Allavega ekki ég.

Ég fer enn að leiði Arons. Gerði það síðast um áramótin. 

Hvíl í friði vinur.

Ást og friður. 

P.s. daglega tek ég fréttarúnt í símanum. Skrolla bara aðeins, staldra ekki lengi við á hverjum og einum en ég enda alltaf á mbl.is og skoða dánarfregnir. Ef einhver ungur er nýfarinn þá skoða ég það nánar. Veit ekki af hverju..