Fimmvörðuháls

Þið vitið hvað örvæntingarfulla húsmóðirin okkar verður æst yfir vikulegu verkefnunum sínum og þema mánaðarins. 

Ekki? Jæja, þá vitir það núna. Ég byrjaði á þessu í Covid. Búa til verkefni fyrir sjálfa mig þið vitið, til að halda sönsum.

Í síðustu viku var verkefnið Fimmvörðuháls af því að við Svanur ætlum - eða áætlum - að labba hann í júní.

Ég var ekkert æst yfir þessu verkefni. Bara hugsaði um þetta mikið og komst að þeirri niðurstöðu að ég er engin manneskja í þetta. 

Þegar ég var ólétt og fæddi Svansbörn þá fór líkaminn minn allur úr skorðum. Líffæri, liðbönd og bein færðust til og ég gat ekki gengið eðlilega. Sérstaklega ekki á síðustu meðgöngu ævi minnar. Þá var ég í hænuskrefunum og mikil stoðkerfisvandamál komu upp á yfirborðið frá meðgöngu og fæðingu Stefáns. Þá brotnaði og færðist rófubeinið til og mér finnst líka spjaldbeinið.

Upp frá þessu urðu hlaup vandamál. Ég fór að fá þannig verki í hnén þegar ég var að skokka að ég þorði ekki öðru en að snarstoppa og hætta. Skrýtið samt að hnévandamál fylgi meðgöngum en anyhows.. Ég hélt að ég hefði hreinlega skemmt þau á tímabili. 

Þegar við fórum að skoða eldgosið um daginn og vorum svo að labba niður aftur bratta brekku þá gerðist eitthvað. Fékk þessa skuggalegu verki í hnéð og mjöðm.

Stóð ekki alveg á sama þegar ég var enn að jafna mig eftir gönguna tveim dögum seinna og var eins og stirðbusi heima. Bókstaflega. 

Ákvað að segja Svani að ég gæti þetta bara ekki. So sorry.

Ehemm.. svo er fólk að segja mér að æfa mig bara og gera þetta bara.

Æi.