Saga móður

Á milli okkar er strengur, sterkari en stál..

Frumburðurinn skellti sér með félögunum í skemmtiferð til Amsterdam í síðustu viku, í auga heimsfaraldurs.

Skemmst er frá því að segja að hann dvelur nú á sóttvarnarhóteli. Þrír af vinunum greindust jákvæðir stuttu eftir heimkomu og eru nú í einangrun. Já, og töskurnar skiluðu sér ekki.

Móðirin hafði fyrst mikið fyrir því að koma syninum á fyrrnefnt hótel og er nú öll í keng yfir því að hann sé fastur þar og megi ekki einu fara út. 

Hann var að greinast neikvæður úr sýnatöku númer tvö. Það var þá sem móðirin hringdi dramatískt símtal niðrá sóttvarnarhótel og talaði við Þóru nokkra hjá Rauða krossinum. Bað um að drengurinn fengi að fara í göngutúr.

Klökknaði þegar umrædd Þóra sagði að það væri í lagi.

Er mjög meðvirk með syni mínum og líður dáldið eins og ég sjálf sé gísl á hótelherbergi.

Held að drengurinn meiki þetta nú alveg reyndar..

Annað: okkar kona er að taka upp á því að senda alls konar fólki skilaboð. Markmiðið er að dreifa ástinni og skilaboðin eru alltaf jákvæð og uppbyggileg. Elska mest þegar ég fæ svar tilbaka. Það gerist yfirleitt en sá til dæmis frétt í vikunni þar sem hallaði á einn ungan mann sem er smá frægur svo ég sendi honum stuðning og hvatningu á Instagram. Vissi að hann myndi svara sem hann og gerði og ég fékk svo falleg skilaboð tilbaka. Svo gaman:)

Out with the old - in with the new

Boom.

Finn fyrir svo mikilli breytingu á manneskjunni sem ég er. Manneskjur breytast. Manneskjur þroskast. 

Var til dæmis að horfa á þátt í gær á Netflix sem uppáhalds podcastið mitt (einhleyp, einmana og eirðarlaus) mældi með. Fann reyndar ekki nákvæmlega þann þátt heldur annan með sama framleiðanda (Phoebe Waller-Bridge.)

Þau sem eru með podcastið eru í kringum þrítugt. Horfði á þáttinn og tengdi mikið. Þ.e.a.s. ég þegar ég var á þessum aldri. Þá var ég alltaf á tónleikum og á djamminu. 

Málið er að ég er búin að vaxa upp úr þessari manneskju. Það réðist meira að segja á mig einhver breytingarskeiðsbylgja í gær. Bara helltist yfir mig. Þetta stóð nú bara yfir í einhverjar sekúndur en ég fann að þetta var það. Svona hitabylgja og gífurleg þreyta líka. 

Meiningin mín er að ég er búin að tengja mikið við ungt fólk undanfarið en er eins og að slíta barnsskónum frá því tímabili. 

Bara er ekki þarna lengur. Er búin að vera að streitast á móti því heillengi.

Ok, að öðru, samt tengt; er, eins og svo oft áður, í árlegu yfirferðinni yfir íbúðina. Ákvað að fara yfir geisladiskana mína. 

Fyrsti diskurinn var þessi:

Þetta gat persónan sem ég er núna til dæmis ekki. Meikaði náttúrulega ekki að tékka á diskinum fyrr en ég var vel vöknuð. Byrjaði að fíla en svo minnti diskurinn mig á heróín og dóp, vitandi hvernig fór fyrir honum blessuðum ákvað ég að henda honum. Vil ekki svona orku.

Allavega, næsti diskur í röðinni var allur annar og betri; Placebo !

Fíla Brian Molko svo mikið. Elska röddina hans og það hvernig hann heldur kynferðislegri spennu gangandi næstum allan tímann. 

Keeper!

Annars er húsfreyjan komin í langþráð helgarfrí. Next up: hvíld og sjálfsást.

The bold type

Er að binge horfa á The bold type. 

Þetta eru þættir um þrjár ungar konur sem vinna á tímaritinu Scarlet. Þetta eru þær Jane Sloan (a writer), Sutton Brady (stylist) og Kat Edison (sérfræðingur í samfélagsmiðlum og aktivisti.)

Elska þessa þætti og tók upp á því að horfa á alla þættina frá byrjun. Ætli ég sé ekki í fortíðarþrá eða þið vitið nostalgíukasti yfir því að vera 26 eða 27 ára eins og þær eru og léttúðin sem fylgir því. Hlátur ungrar manneskju sem er ennþá frjáls frá barnauppeldi og hjónabandi er engum hlátri líkur. Ætli ég sakni þess ekki líka að hanga með vinkonum og vera ekki skrýtin.

Þið vitið áður en maður varð eins og 73 ára introvert. 

Ætli ég sakni ekki líka þess að eiga svona góðar vinkonur. Þær eru í rauninni fjölskylda og ef eitthvað bjátar á hjá einhverri þeirra sem gerist reyndar í hverjum þætti eru hinar strax komnar til að vera til staðar.

Í þættinum í gær ákváðu stelpurnar að prufa að microdoza sem er að taka inn sveppi í litlu magni. Það er orðið frekar mainstream. Allavega þær tóku óvart of stóran skammt og fóru í vinnuna á sveppatrippi. Ég grét úr hlátri. Það var æði.

Elska líka þessa þætti af því að þeir eru svo mikill innblástur. Þær eru iðulega að berjast fyrir því að gera heiminn að betri stað og stuðla að mannréttindum. Svo eru þetta svo frábærir karektarar og þær ná svo vel saman. 

I love these girls. Svo miklar fyrirmyndir.

Bitur

Flestar konur vilja vera séðar. Fá smá athygli og vita að þær séu ennþá aðlaðandi. 

Hef aldrei fengið typpamynd senda. Verð stundum bitur þegar ég hugsa um það. Held að það sé út af því að bestu vinkonur mínar hafa fengið, sko ekki bara tugi, heldur hundruði typpamynda. Var að hugsa um þetta í gærkvöldi og fattaði svo að það er út af tinder.

Ég hef náttúrulega aldrei verið á tinder.

Síðastu vikur hef ég verið að fá ödd og skilaboð frá ókunnugum karlmönnum um og yfir fimmtugt. Það er þó allavega eitthvað.

Hlýtur að vera eitthvað umönnunar vibe sem ég gef frá mér.

Allavega, við erum að fara út úr bænum á eftir og mér líður eins og ég sé að fara á eitthvert sprengjusvæði. Skoða einhver stríðsátök. En nei, þetta er bara tjaldsvæðið á Hellu. 

Er komin af fólki sem er sumarbústaðatýpur. Rætur mínar eru sterkar svo að ég er líka sumarbústaðatýpa. Þrái friðsælan sumarbústað með mikilli náttúru. Má gjarnan vera afskektur og lóðin má gjarnan vera merkt einkalóð. Ókunnugum meinaður aðgangur. Ég er svo sannarlega afsprengi foreldra minna. 

Hlakka til næstu viku. Það er full vinnuvika með fastafyrirtækjum seinnipart vikunnar. 

Þarf bara fyrst að lifa þessa helgi af. 

Its not easy being green

Tengi mikið við Kermit frosk þegar hann talar um að það sé ekki auðvelt að vera grænn.

Síðasta helgi situr ennþá í mér. Vorum á tjaldsvæðinu á Hellu og allt var æðislegt. Kyrrð og ró og sveitalíf. Var að njóta.

Erum í langtímastæði svo það er kyrrlátara þar. Það má ekki vera þarna nema maður leigi langtímastæði.

Það var sumar og sól. Allt í einu byrjar nágranninn á móti sem er nú reyndar fólkið okkar, fjölskyldan, að blasta tónlist hátt í svona bassaboxi. 

Það væri svo mikið óskandi að vera ekki eins og maður er stundum.

En það sem gerðist var að taugakerfið mitt framkallaði nær samstundis líkamleg viðbrögð. Allt fer að púlsa og ég fer að finna til í bakinu og líða illa. Alveg eins og þegar nágranninn byrjar að bora í vegg. Miðtaugakerfið liggur undir árás. 

Sko. Ég er alveg kúl kona. Fer á tónleika og elska það. Sit í þessum skrifuðu orðum á uppáhalds kaffihúsinu mínu (Mama) og það er sumargjörningur  beint fyrir framan þar sem tvær stelpur blasta tónlist og dansa. Óvænt. Ég er kúl með það enda fór ég viljandi niðrí bæ leitandi að sumarfjöri.

Er alveg game þegar þetta er gert með ásetningi. Saman. En ræð illa við óvæntar "árásir" á taugakerfið. 

Komst einmitt að því að verkurinn í kjálkanum var út af mínu viðkvæma taugakerfi sem virðist stundum vera utanáliggjandi á líkamanum útþanið.

Ég setti víst upp einhvern svip og olli manninum mínum miklum vonbrigðum. Hann er reyndar einn af þessum mönnum sem skilur ekki kvíða til dæmis og misskilur allt svona. Skilur ekki svona lagað.

Finnst erfitt þegar fólk skilur þetta ekki. Sérstaklega makinn. Það var eins og ég væri að tala kínversku þegar ég var að gera mitt besta til að útskýra þetta fyrir honum. 

Hann stakk bálreiður upp á sálfræðing. 

Its not easy being green.

P.s. talaði um þetta við vinkonu mína sem sagði að þetta væri eitt einkenni einhverfu. Hún virðist halda að ég sé á því rófi. Mér finnst það fyndið af því að ég hef oft haldið að hún sé á einhverju rófi. Kannski ekki skrítið að við séum vinkonur og bondum.