Amma

Þessi vika var tileinkuð ömmum mínum. Þær elskuðu mig báðar skilyrðislaust. Ég fann það.

Nú þegar ég er sjálf að verða amma hlakka ég til að elska líka ömmubarnið mitt skilyrðislaust. 

Vikan var erfið og blóðug. Erfið vegna verkja, það miklum að mér hefur bara alls ekki liðið vel.

Þegar svona ber undir og ég er svona lítil í mér og á svona bágt þá kalla ég stundum á styrk formæðra minna. Þær vaka yfir mér þegar ég þarf á að halda. 

Ég raðaði englunum mínum og ömmum í kringum mig þegar ég var að vinna í vikunni. Amma Alla hellti hlæjandi yfir mig fjólubláu ljósi. Góðlátlega. Amma Svava ausaði svo gylltu og silfurlituðu ljósi.

Ég fór á seremóníu í gær og þá sungum við einmitt fallega möntru til heiðurs formæðrum okkar. Ég finn hana ekki á YouTube enda er þessi mantra líklegast of heilög fyrir YouTube.

Ég get bara vonað að ég verði eins góð amma og ömmur mínar voru mér.

Allar hliðar

Í gærkvöldi gerði ég heiðarlega tilraun til að sofna á bakinu.

Þegar ég gisti hjá vinkonu minni í London fyrir sirka 10 árum horfði ég á hana full aðdáunar sofa á bakinu. Óhrædd. Bauð heiminum birginn.

Þeir sem sofa á maganum eiga víst að vera eitthvað hræddir við heiminn og verja sig og allt sitt tilfinningalíf með að sofa á maganum. 

Sjálf sofna ég á vinstri hlið. Það á víst að vera gott fyrir meltinguna. 

Annars eru hliðarnar á mér undanfarið búnar að vera jafn ólíkar og yin og yang. Vinstri hliðin er venjuleg og heilbrigð. Ekkert að þar. Hægri hliðin aftur á móti er í ruglinu og er bara allt annar líkami. Bjagaður og boginn. Þetta á að vera karllæga hliðin. Shakti. Er veik þar. 

Vikan er búin að vera viðburðarík og erfið. Veikindi og vesen. 

Úff.

P.s. fíla Birni í ræmur. Döðlur líka.

Edrú

Ég er búin að vera edrú í 14 ár.

Mér finnst það æði.

Hef á tilfinningunni að ég hafi samt misst nokkrar vinkonur vegna þess. 

Fyrir marga er ekki stuð og gaman nema áfengi sé haft um hönd. Sé þetta út um allt og get ímyndað mér að í mörgum vinahópum sé þetta límið.

Glugg glugg! Skál elskurnar!

Fyrir nokkrum mánuðum hitti ég gamla og góða vinkonu. Þetta var svona reunion hjá okkur. Long time no see og allt það. Við vorum mikið saman í kringum tvítugsaldurinn.

Ég sá að það kom beint frá hjartanu þegar hún sagði óbeint að það væri ekkert fútt í mér lengur. "Hvað gerir þú eiginlega til að skemmta þér? Lyfta þér upp?!"

Mér fannst þetta gaman því að skilningsleysið var algjört. 

Finn líka að margir fíla mig ekki af því að ég drekk ekki. Þau skella boozinu á borðið af því að það á að vera gaman í kvöld!

Annars er ekki gaman.

Elskurnar. Ef þið vissuð hvað mér líður vel án áfengis þá mynduð þið hætta líka.

Annars einkenndist vikan af náladofa og verkjum. Úff, veit eiginlega ekki hvað ég á að gera..

Namaste. 

Mun hatrið sigra?

Hljómsveitin Hatari hafði mikil áhrif á mig með Eurovision gjörningi sínum árið 2019. Á marga vegu. 

Á þessum tíma var ég að ganga í gegnum mikla andlega vakningu. Í kjölfarið á fyrsta KAP tímanum var ég mjög vakandi. Sá vel.

Skynjunin á ástinni og alheiminum var sterk. Hvernig við erum öll eitt.

Það lá við að mig langaði að útskýra fyrir bandinu að þetta væri misskilningur. Ástin myndi sigra. Alltaf. 

Þeim tókst að ýta á takka hjá mér. Fannst (og finnst enn) þau svo flott. Svalasta band sem ég hef séð í áraraðir. Búningarnir virka er kannski smekklega orðað. 

Síðan þá hefur mikið vatn runnið til sjávar. Flóð jafnvel. 

Skilningur minn eða öllu heldur skynjun á mannlegu eðli hefur breyst. Heimsmyndin hefur breyst. Ég hef breyst.

Fjandakornið. 

Þau sögðu þetta allan tímann.