Wolfmother

Mikið sem ég er þakklát bróður mínum sem gaf mér geisladiskinn Wolfmother i den.

Hefði annars ekki kynnst þessu bandi. Það er svo mikið mood. Mig langar að segja píkurokk en það orð er líklegast ekki til. Píkupopp er til en þetta er rokk, pottþétt. 

Sjáið bara lookið á cd-num:

Sjáið svo þetta myndband (og hlustið):

Er að fíla þetta svo mikið. Trommusólóið í White unicorn er svo magnað!

Ok, myndbandið klárast einmitt þegar trommusólóið var að byrja en ég vildi ólm (af hverju veit ég ekki) að þið sæuð þá á tónleikum líka. Held að trommusólóið fylgi með hérna í kringum fjórðu mínútu:

Hversu geggjað?

Rock og ról.

P.s. er búið að líða heilt yfir æðislega í vikunni. Tilbreyting er svo góð. Undirbúningur fyrir kennslu í Mími er í hæstu hæðum og er einmitt líka komin upp á hæðir í vinnustaðanuddinu. Stelpan ekki lengur í kjallaranum bara.

Party on Wayne. Party on Garth!

Ok, þarna uppljóstraði ég öllu um hversu miðaldra ég er en hey, er smá að elska að vera miðaldra. Einn kosturinn er til dæmis að ég er (að mestu leyti) hætt að taka hlutum persónulega. Það er ÆÐI. 

Einn gallinn er að ég er farin að nota skóhorn meir en hey.. Skóhorn (svona löng auðvitað) eru alger snilld.

Namaste.