Ár Stefáns

Það er svo skrítið þegar barnið manns byrjar að verða fullorðið. 

Núna er Stefán orðinn hærri en ég og það er heilmikið að gerast hjá honum núna. Þetta millistig frá því að vera krakki yfir í að verða fullorðinn er hins vegar óþolandi.

Allur sans fyrir hjálpsemi á heimilinu er farinn. Tímasetningar á klósettferðum erfiðar. Allar tímasetningar erfiðar. Ég man hvað ég var feginn að minn elsti sem nú er orðinn fullorðinn ólst upp á tveimur heimilum svo við þurftum ekki að þola þetta allan tímann.

Ég veit, ég get ekkert sagt. Var mest óþolandi sjálf. Þetta er samt erfitt, OK?

Mig hryllir við að hann sé að fara fá bílpróf, mér finnst þetta allt í einu allt of snemmt. Umferðin getur verið svo klikkuð og hann er ennþá barnið mitt.

Vikan er búin að vera ágæt. Veðrið ekki upp á sitt besta en hey, ég er með verkefni heima svo það er allt í lagi mín vegna.

Verkefni vikunnar er sem sagt að losna við eitt stofuhúsgagn. Þar sem Guðrún Halla hefur verið að geyma hlutina sína. Kemur í ljós að ég hef mátt henda mestmegninu af því. 

Social vikunnar er í kvöld og annað kvöld. Í kvöld er fjölskyldugrillið árlega og á morgun er það leikhús með Önnu minni.

Hápunktur vikunnar er bara einmitt núna. Ég náði góðum svefn. í gærkvöldi var fyrsta kvöldið í vikunni sem ég var ekki á háa C-inu yfir annað hvort Stefáni sem heyrir auðvitað ekki að því að hann er með air pods (var bara að biðja hann um að læsa) eða Svan sem er bara út um allt á sumrin. Hvernig ég þoli það veit ég bara ekki. Hans mottó er; engin plön og svo labbar hann út. Sjálf er ég erfið í desember svo það kannski vegur aðeins upp á móti.

Lágpunktur vikunnar var þegar ég lá uppí rúmi í fyrrakvöld að fara sofa. Svanur var búin að æsa mig upp og ég var að kalla á Stefán sem svaraði ekki. Er nokkuð viss um að nágrannarnir bæði uppi og niðri hafi heyrt mig kalla: STEFÁN. Og svo STEFÁN! Og svo STEFÁN!!

For helvede.

Namaste.