Með höfuðið fullt af...

... kvefi og klofið fullt af blóði.

Ekki góð blanda. Hef lifað vikuna þokkalega vel af þrátt fyrir þessi ósköp. Blæðingarnar voru lengi að byrja og öll mín tilvera undirlögð. Ég úðaði í mig snakki meira að segja svo að mataræðið hefur ekki verið upp á sitt besta. Hlakka svo til þegar þetta er búið. Vildi að þetta væri endanlega búið en hvað veit maður hvenær það gerist.

Í dag var baby (Guðrún Halla) heima veik og ég sjálf eiginlega líka. Langar mikið í orkuna mína aftur.

Er búin að vera slöpp í allavega tvær vikur núna. Er voða mikið dóttir foreldra minna með margt og við förum ekki til læknis.

Það er líka einhver innri hippi í mér sem vill ekki sýklalyf eða stera. 

Svo kann ég bara ekki að vera veik. Er bara með mjög mjög langa kvefpest og lufsast áfram með alla mína lesti í eftirdragi.

Vikan var: blóðug og kvefuð.

Réttur vikunnar: grænmetiréttur, blómkálshöfuð í satay sósu. Mig langar ekkert í hann, hendi uppskriftinni. Ég er orðin kjötæta. Finnst grænmetisréttir ekki spennandi lengur.

Bók vikunnar: Það sem þú þráir eftir Sjöfn Asare. Mjög hot bók en svo.. (ætla ekki að spoila.)

Verkefni vikunnar: takast á við breyttar aðstæður í aðstöðunni. 

Óstöðug

Eftir að hafa verið í andlegri sjálfsvinnu síðastliðin ár finnst mér ég finna fyrir afturför. 

Eins og að ég ætti að vera komin lengra en þetta. 

Undirrót alls míns ama er ótti. Teygir anga sína víða.

Á ég virkilega að þurfa að fara á ayahuasca trip til að upplifa eins og að ég sé örugg í þessum heimi? Þessi ferðalög eru alltaf um nætur and I don't do nights anymore.

Mætti eins og eitt samanrekið og fýlukennt kvíðabúnt í aðstöðuna í gær. Hrædd. Ég þoli ekki rask. Þoli ekki þessar framkvæmdir beint við hliðina á og aðallega átti ég bágt með að vita að ég yrði þarna þegar það yrði sprengt í hádeginu. (Það var sprengt. Tvær sprengingar. Allt nötraði.)

Þetta eru kröftugar sprengingar.

Í svona aðstæðum líður mér eins og byggingar séu að liðast í sundur.

Ég get engan veginn ímyndað mér skelfinguna að búa í stríðshrjáðu landi. Landi eins og Úkraínu núna þar sem sprengingarnar eru ekki tímasettar, allt er í upplausn og stjórnleysið allsráðandi. Börnin þín varnarlaus.

Við mamma vorum úti að borða í hádeginu á Finnson í Kringlunni núna áðan. Veitingastaðurinn er á 2. hæð og við vorum einmitt úti á svona syllu.

Mér fannst við hanga í lausu lofti og gólfið dúa. Allir áhyggjulausir nema ég.

Sko. 

Ég hef aldrei lent í neinu. Aldrei brotnað í mér bein eða tognað eða neitt.

Af hverju allur þessi ótti?

Væri auðvitað best geymd í heilsársbústað við Þingvallavatn. 

Þigg það takk.

Namaste.

Vikan var: ótti og volæði.

Pain body: 60% var drulluslöpp

Bók vikunnar: Tilfinningabyltingin eftir Auði Jónsdóttur

Réttur vikunnar: hnetu- tofuréttur. Góður. Keeper.

árans

Vikan er búin að vera kaotísk. 

Var að vinna á fjórum mismunandi vinnustöðum sem væri kannski allt í lagi ef að ég væri ekki að díla við eitt. Dáldið sem er búið að hanga yfir mér alla vikuna.

Ég er gríðarlega samviskusöm týpa. Skila alltaf verkefnum á réttum tíma og mæti þangað sem ég á að vera á tilsettum tíma. 

Það fer þess vegna í taugarnar á mér þegar ég hef ekki stjórn á hlutum sem á að vera búið að skila í mínu nafni. 

Það er blessað skattframtalið. 

Undanfarin ár hefur bókarinn hans Svans þurft rekstrarskýrslu frá bókaranum mínum. Það hefur verið lítið mál. Ég hafði samband við bókarann minn á mánudaginn og hann sagðist ætla að græja skýrsluna, gerði blikkkarl meira að segja. Í miðju stolti mínu yfir hversu róleg ég væri yfir þessu sendi ég honum tölvupóst ekki fyrr en um kl. 20 á þriðjudagskvöldið (það átti að skila skattframtalinu þennan dag) og hann svaraði um hæl sama kvöld að bókarar og endurskoðendur hefðu frest til og með 15. mars (miðvikudagur) svo þetta væri allt í lagi. 

Síðan þá hefur hann ekki svarað mér. Ég sendi þrjá tölvupósta til hans á miðvikudaginn (super kurteisa auðvitað) og samviskubitið var að fara með mig. Svanur var og er rólegur og sagði að bókarinn hans hefði sagt að bókarar séu með allt að 10 daga frest.

Sko. Maðurinn svarar mér ekki. Á miðvikudaginn var ég komin í eitthvað skap vegna þessa. Ekki brjáluð. Ekki reið. Bara eitthvað skap. Svanur réðst einmitt þetta kvöld í að fjarlægja kæliviftuna úr kæliherberginu vegna komandi framkvæmda hjá nágrönnunum góðu uppi. Það var ekki nóg með að ég fékk á tilfinninguna að banvænar gufur frá eitruðum kælivökva væru að sveima um íbúðina (já, ég get verið dramatísk og erfið) heldur hafði blessaður maðurinn minn opnað alla glugga upp á gátt (þeir opnast alveg lárétt) og svalirnar líka og það var 11 stiga gaddur úti og vindur. Fannst eins og ég hefði fengið í lungun eldaði kvöldmatinn dúðuð í úlpu.

Ekki nóg með þetta allt saman að þá datt járnrörstykki á hausinn á honum Svani mínum frá 3ju hæð í gær og hann endaði auðvitað á slysó.

Á þriðjudaginn var ég á einstaklega vel heppnuðum vinnufundi en ljósfælnin mín réðst á mig aftan frá eftir fundinn og mér var illt í augunum og mér allri í nokkra klukkutíma á eftir. Ég er svona týpa sem þyrfti að vera með gleraugu sem myrkvast sjálfkrafa við ákveðna manngerða birtu. Það eru margar ástæður fyrir því að ég kýs að vinna ein. Að ráða alltaf birtustiginu er ein þeirra.

Það er svo skrýtið hvernig stundum er ekkert í gangi. Ekkert. Svo er allt í gangi. Allt.

Já, einmitt. Svo eru það sprengingarnar. Nokkrum metrum frá aðstöðunni minni. Aðstaðan er í 5 hæða húsi rétt við Orkuhúsið á Suðurlandsbraut. Þarna er verið að búa til rými fyrir 420 íbúðir og bílakjallara. Núna standa sem sagt yfir sprengingar á jarðveginum fram til sumars skilst mér og það er sprengt þrisvar á dag á virkum dögum. Ég var í húsinu í gær þegar tvær þeirra riðu yfir og húsið nötraði allt í nokkrar sekúndur í bæði skiptin.

Ég er ekki gerð fyrir svona. Mér líður ekki vel í svona aðstæðum. Meðferðaraðilarnir í kringum mig á hæðinni voru bara með kúnna inni hjá sér eins og ekkert væri og virtust frekar ligeglad með þetta en ég er bara hrædd. 

Er eiginlega ekkert að meika þetta. Af hverju líður mér eins og húsið sé að fara hrynja þegar bergið undir því riðlast til, kippist til og allt húsið skelfur og nötrar? Hann Baldur við hliðina á mér er auðvitað mest slakur yfir þessu og kippir sér ekkert upp við þetta frekar en annað.

Af hverju get ég ekki verið meira eins og Baldur?

Vikan var: kaotísk og blóðug.

Bók vikunnar: Sakramentið eftir Ólaf Jóhann Ólafsson.

Nýr liður er: réttur vikunnar: ætlaði að gera tofurétt og fór í Fjarðarkaup en þar var ekki til tofu (?!) svo ég henti bara í staðinn einni uppskrift sem ég ætla ekki að reyna aftur. Það var sem sagt jólauppskrift; sörur, uppskrift frá Evu Laufey. Gerði einhvern tímann tvær tilraunir til þess að gera þessar blessuðu sörur en ætla ekki að reyna aftur. Allt til að minnka jólastress, takk. Ásetningurinn með þessum nýja lið er að fullnægja hvötum mínum fyrir að henda. Ætlunin er að taka fyrir eina uppskrift í hverri viku. Er með heila möppu af uppskriftum sem ég nota sjaldan. Þykir samt of vænt um Menntaskólans við Hamrahlíð uppskriftirnar úr hússtjórnartímunum. Skrýtið hvernig þessir blessuðu hússtjórnartímar eru með einhvern ljóma yfir sér. Sé þá í rósrauðu ljósi núna. Þeir fóru fram í húsi sem er nú kallað skátaheimilið held ég og er þarna við hliðina á MH með lítinn sætan skóg fyrir aftan.

Pain body: 5%

Móðir ljóssins

Bók vikunnar er Dýralíf eftir Auði Övu Ólafsdóttur. 

Auður Ava er einn af mínum uppáhalds rithöfundum. Í vikunni velti ég því alvarlega fyrir mér hvort það sé einkenni viturra að tala hægt. Bókina hlustaði ég á á Storytel og það er Auður sjálf sem les. Fyrst varð mér um og ó og var næstum því hætt við að hlusta. Talandinn var afar sérstakur fannst mér og las hægt. Svona leið mér líka fyrst með Eckhart Tolle. Ég man að ég var að hlusta á The power of now í fyrsta skiptið í bílnum og ég var ekkert að meika hann. Kemur svo í ljós að þetta er mesti snillingur sem ég veit um. 

Ég hef lesið nokkrar af bókum Auðar áður. Man að ég las tvær þeirra og fannst aðalpersónan sem var kona í báðum bókunum vera keimlíkar. Í báðum bókum kemur upp ástarsamband, skammvinnt auðvitað, við ungan mann, eftir skilnað. Í báðum bókum og reyndar Dýralíf líka er aðalpersónan nátthrafn og er oft að brasa eitthvað á næturnar.

Í Dýralíf er aðalpersónan ljósmóðir. Alla bókina hafði ég á tilfinningunni að hún gerðist í öðrum tíðaranda. Eldri, því hvernig höfundur les og hvernig aðalpersónan lifir lífinu sínu gæti átt við ljósmóður á 6. áratugnum til dæmis. Mér brá því þegar kom í ljós að Día (aðalpersónan) er fædd 1977. Við gefum Auði orðið:

Ég tek á móti barninu þegar það fæðist

lyfti því upp frá jörðu

og sýni það heiminum.

Ég er móðir ljóssins.

Ég er fegursta orð tungumálsins.

Ég álít það enga tilviljun að síðasta línan er lesin á mínútu 08:08. Tala eilífðarinnar. Ljósið var til á undan manninum og verður til á eftir manninum. Día talar um að erfiðasta reynsla mannsins sé að fæðast. Svo að venjast ljósinu. Faðir barnsins hafði einmitt nýlokið við að spyrja hana hvort hún gæti sett í fæðingarskýrsluna að barnið hafi fæðst kl. 12:12 þar sem það fæddist ekki 12.desember (12:12.) Barnið hafði fæðst kl. 12:09.

Ég elska, eftir að hafa tekið vikuna í að venjast talandanum, einmitt hvernig hún les. Konan er skarpgreind. Mér líður eins og hún sé það mikill snillingur að þegar hún talar er það fullgert sem kemur út. Að aðstæður hreyfi ekki mikið við henni. (Það er einmitt mitt vandamál að mér fipast stundum þegar mikið (eða bara eitthvað) liggur við.)

Ömmusystir Díu lét ýmis orð falla þegar hún var uppi og koma fram í bókinni. "Verst allra lasta hafi henni þótt sjálfsvorkunn. Mér er sagt að hún hafi leitað að merkjum sjálfsvorkunnar hjá foreldrum og sagt: "Sjálfsvorkunn getur verið sýnileg eða falin en hún liggur djúpt í eðli manna." ... "Það er undarlegur sá vefnaður sem kallaður á er fjölskylda." Téð ömmusystir átti ekki að hafa haft miklar trú á samböndum og alls ekki hjónabandi. Önnur starfssystir ömmusysturinnar sagði að hún hefði heldur ekki haft mikla trú á manninum nema þann tíma sem hann var 50 cm á lengd og ósjálfbjarga og ómálga. 

Það kemur reyndar aftur fyrir síðar í bókinni vantrúin á manneskjuna. Að jörðin væri jafnvel betur sett án mannsins. Að það sé misskilningur hjá manninum að fuglarnir syngi fyrir hann.

Rithöfundur talar um texta. Að í honum hafi komið fram að tekist hafi að taka fyrstu myndina af svartholi og komið hafi á daginn að í miðju svartholsins sé ljós. Díu kemur upp í hugann sónarmynd en þar er líka að finna álíka ljós, líkt og við enda ganga. Hún segir að ömmusystir hennar hafi verið komin á slóðina; 

"Í miðju myrksins, í hjarta myrkursins er ljós."

Það er ekki að undra að Auður Ava er ein af mínum uppáhalds rithöfundum. 

Namaste. (Ljósið í mér sér ljósið í þér.)

P.s. ég vil að það komi fram að mér tekst ekki að finna neðri gæsalappir til að setja inn í texta þennan. Ég reyndi.

Vikan var alls konar. Miðvikudagurinn dagur hvatvísi. 

Pain body: 2%

Verkefni vikunnar: Undirbúa kennslu í Mími

Bók vikunnar: Dýralíf. Ég hlustaði reyndar líka á tvær bækur eftir Jojo Moyes. Mjög hjartnæmar. Grét nokkrum sinnum, þar af einu sinni gangandi. Það var reyndar í síðustu viku á mánudeginum. Álfrún Helga Örnólfsdóttir les þær báðar alveg ofboðslega vel. Það er list að lesa. Þetta er vissulega ekki bara það að lesa. Er með eina bók á bókahillunni í Storytel og mér finnst hún leiðinleg. Lesandinn er ekki að hjálpa með það. 

Quote vikunnar: Verst allra lasta er sjálfsvorkunn. Hún smeygir sér í áru fólks og er ekki aðlaðandi.

Vaxtarverkir. Um sprengingar, börn og algert indifference

Bombs:

Að eigin mati finnst mér ég hafa vaxið í starfi. Á auðvelt með að slaka á fólki í nuddinu og oft sofna kúnnar hjá mér. Þá líður mér eins og sigurvegara.

Það breytir hins vegar ekki þeirri yfirvofandi staðreynd að miklar framkvæmdir eru í bígerð á Orkuhús-reitnum sem er alveg við hliðina á aðstöðunni minni. Fékk tölvupóst um að sprengingar hæfust í mars og stæðu fram yfir maí. Það er verið að fara búa til sirka 420 íbúðir með bílakjallara. Það þarf sem sagt að sprengja mikið niður.

Hvað ég á að gera veit ég ekki. Finn að hinir meðferðaraðilarnir eru uggandi og eru hugsandi um að fara á meðan á þessu stendur. Sumir jafnvel farnir.

Líður ekki vel með að vera auglýsa slakandi nudd á meðan á þessu stendur og finnst ég frekar máttlaus í málinu. Er ekki það máttugur heilari að geta slakað fólki niður í miðjum jarðskjálfta held ég.

Vaxtarverkir sem sagt.

Börn:

Í dag er síðasti dagurinn sem ég "á" barn undir 10 ára. Mér finnst það skrýtið og styðja frekar undir þessa vaxtaverki mína og er ég þá að tala um eigin öldrun. Alheimurinn er að skaffa mér öðru barni og gera mig að ömmu í staðinn. Ömmu!

Vaxtarverkir sem sagt.

Algert indifference:

Hluti af því að vera kynþroska manneskja er að upplifa sig aðlaðandi í augum þess kyns sem maður dregst að.

Á undan tímabilinu sem ég er að upplifa núna var langt tímabil þar sem mér leið dáldið eins og mjólkurfernu í kælinum í Samkaup með áherslu á Best fyrir dagsetninguna. Var að fara renna út eftir nokkra daga. Núna finnst mér ég vera runnin út og hef ekki fundið fyrir karlmannsaugum á mér í lengri tíma. 

Vaxtarverkir sem sagt.

Namaste indeed.

Yfirferð vikunnar:

Pain body: 20% (var á túr.)

Verkefni vikunnar: átta mig á Mími kennslunni. (Sýnist blessuð konan hafa sett það á mig að kenna sama hópnum um vélaræstingu sem var svo vandræðalegt af því að þau tvö sem mættu höfðu actually unnið við það í mörg ár (en ekki ég!))

Bók vikunnar: Ég fremur en þú eftir Jojo Moyes. Fimm stjörnur indeed.