Móðir ljóssins

Bók vikunnar er Dýralíf eftir Auði Övu Ólafsdóttur. 

Auður Ava er einn af mínum uppáhalds rithöfundum. Í vikunni velti ég því alvarlega fyrir mér hvort það sé einkenni viturra að tala hægt. Bókina hlustaði ég á á Storytel og það er Auður sjálf sem les. Fyrst varð mér um og ó og var næstum því hætt við að hlusta. Talandinn var afar sérstakur fannst mér og las hægt. Svona leið mér líka fyrst með Eckhart Tolle. Ég man að ég var að hlusta á The power of now í fyrsta skiptið í bílnum og ég var ekkert að meika hann. Kemur svo í ljós að þetta er mesti snillingur sem ég veit um. 

Ég hef lesið nokkrar af bókum Auðar áður. Man að ég las tvær þeirra og fannst aðalpersónan sem var kona í báðum bókunum vera keimlíkar. Í báðum bókum kemur upp ástarsamband, skammvinnt auðvitað, við ungan mann, eftir skilnað. Í báðum bókum og reyndar Dýralíf líka er aðalpersónan nátthrafn og er oft að brasa eitthvað á næturnar.

Í Dýralíf er aðalpersónan ljósmóðir. Alla bókina hafði ég á tilfinningunni að hún gerðist í öðrum tíðaranda. Eldri, því hvernig höfundur les og hvernig aðalpersónan lifir lífinu sínu gæti átt við ljósmóður á 6. áratugnum til dæmis. Mér brá því þegar kom í ljós að Día (aðalpersónan) er fædd 1977. Við gefum Auði orðið:

Ég tek á móti barninu þegar það fæðist

lyfti því upp frá jörðu

og sýni það heiminum.

Ég er móðir ljóssins.

Ég er fegursta orð tungumálsins.

Ég álít það enga tilviljun að síðasta línan er lesin á mínútu 08:08. Tala eilífðarinnar. Ljósið var til á undan manninum og verður til á eftir manninum. Día talar um að erfiðasta reynsla mannsins sé að fæðast. Svo að venjast ljósinu. Faðir barnsins hafði einmitt nýlokið við að spyrja hana hvort hún gæti sett í fæðingarskýrsluna að barnið hafi fæðst kl. 12:12 þar sem það fæddist ekki 12.desember (12:12.) Barnið hafði fæðst kl. 12:09.

Ég elska, eftir að hafa tekið vikuna í að venjast talandanum, einmitt hvernig hún les. Konan er skarpgreind. Mér líður eins og hún sé það mikill snillingur að þegar hún talar er það fullgert sem kemur út. Að aðstæður hreyfi ekki mikið við henni. (Það er einmitt mitt vandamál að mér fipast stundum þegar mikið (eða bara eitthvað) liggur við.)

Ömmusystir Díu lét ýmis orð falla þegar hún var uppi og koma fram í bókinni. "Verst allra lasta hafi henni þótt sjálfsvorkunn. Mér er sagt að hún hafi leitað að merkjum sjálfsvorkunnar hjá foreldrum og sagt: "Sjálfsvorkunn getur verið sýnileg eða falin en hún liggur djúpt í eðli manna." ... "Það er undarlegur sá vefnaður sem kallaður á er fjölskylda." Téð ömmusystir átti ekki að hafa haft miklar trú á samböndum og alls ekki hjónabandi. Önnur starfssystir ömmusysturinnar sagði að hún hefði heldur ekki haft mikla trú á manninum nema þann tíma sem hann var 50 cm á lengd og ósjálfbjarga og ómálga. 

Það kemur reyndar aftur fyrir síðar í bókinni vantrúin á manneskjuna. Að jörðin væri jafnvel betur sett án mannsins. Að það sé misskilningur hjá manninum að fuglarnir syngi fyrir hann.

Rithöfundur talar um texta. Að í honum hafi komið fram að tekist hafi að taka fyrstu myndina af svartholi og komið hafi á daginn að í miðju svartholsins sé ljós. Díu kemur upp í hugann sónarmynd en þar er líka að finna álíka ljós, líkt og við enda ganga. Hún segir að ömmusystir hennar hafi verið komin á slóðina; 

"Í miðju myrksins, í hjarta myrkursins er ljós."

Það er ekki að undra að Auður Ava er ein af mínum uppáhalds rithöfundum. 

Namaste. (Ljósið í mér sér ljósið í þér.)

P.s. ég vil að það komi fram að mér tekst ekki að finna neðri gæsalappir til að setja inn í texta þennan. Ég reyndi.

Vikan var alls konar. Miðvikudagurinn dagur hvatvísi. 

Pain body: 2%

Verkefni vikunnar: Undirbúa kennslu í Mími

Bók vikunnar: Dýralíf. Ég hlustaði reyndar líka á tvær bækur eftir Jojo Moyes. Mjög hjartnæmar. Grét nokkrum sinnum, þar af einu sinni gangandi. Það var reyndar í síðustu viku á mánudeginum. Álfrún Helga Örnólfsdóttir les þær báðar alveg ofboðslega vel. Það er list að lesa. Þetta er vissulega ekki bara það að lesa. Er með eina bók á bókahillunni í Storytel og mér finnst hún leiðinleg. Lesandinn er ekki að hjálpa með það. 

Quote vikunnar: Verst allra lasta er sjálfsvorkunn. Hún smeygir sér í áru fólks og er ekki aðlaðandi.