Óstöðug

Eftir að hafa verið í andlegri sjálfsvinnu síðastliðin ár finnst mér ég finna fyrir afturför. 

Eins og að ég ætti að vera komin lengra en þetta. 

Undirrót alls míns ama er ótti. Teygir anga sína víða.

Á ég virkilega að þurfa að fara á ayahuasca trip til að upplifa eins og að ég sé örugg í þessum heimi? Þessi ferðalög eru alltaf um nætur and I don't do nights anymore.

Mætti eins og eitt samanrekið og fýlukennt kvíðabúnt í aðstöðuna í gær. Hrædd. Ég þoli ekki rask. Þoli ekki þessar framkvæmdir beint við hliðina á og aðallega átti ég bágt með að vita að ég yrði þarna þegar það yrði sprengt í hádeginu. (Það var sprengt. Tvær sprengingar. Allt nötraði.)

Þetta eru kröftugar sprengingar.

Í svona aðstæðum líður mér eins og byggingar séu að liðast í sundur.

Ég get engan veginn ímyndað mér skelfinguna að búa í stríðshrjáðu landi. Landi eins og Úkraínu núna þar sem sprengingarnar eru ekki tímasettar, allt er í upplausn og stjórnleysið allsráðandi. Börnin þín varnarlaus.

Við mamma vorum úti að borða í hádeginu á Finnson í Kringlunni núna áðan. Veitingastaðurinn er á 2. hæð og við vorum einmitt úti á svona syllu.

Mér fannst við hanga í lausu lofti og gólfið dúa. Allir áhyggjulausir nema ég.

Sko. 

Ég hef aldrei lent í neinu. Aldrei brotnað í mér bein eða tognað eða neitt.

Af hverju allur þessi ótti?

Væri auðvitað best geymd í heilsársbústað við Þingvallavatn. 

Þigg það takk.

Namaste.

Vikan var: ótti og volæði.

Pain body: 60% var drulluslöpp

Bók vikunnar: Tilfinningabyltingin eftir Auði Jónsdóttur

Réttur vikunnar: hnetu- tofuréttur. Góður. Keeper.