Stundum þarf maður að taka einn dag í einu.
Þessi vika er búin að vera þannig.
Því oft hendir lífið í mann alls konar óvæntum atburðum. Til dæmis að maki manns veikist skyndilega og er allt í einu á spítala.
Þá þarf maður að endurskipuleggja dagana og ganga í nýjum takt.
Annars er það oft þannig hjá okkur að veikindi styrkja sambandið. Maður skilur út á hvað þetta gengur. Hjónaband. Að vera til staðar þegar skítur gerist.
Mér er búið að líða mjög miðaldra í þessari óvenjulegu viku. Við erum að leika haltur-leiðir-blindan leikinn þar sem skiptast á bólusetningar og eftirköst af þeim og svo almennur slappleiki og eitlabólga og hiti og alls konar. Tannlæknatímar og krankleikar.
Ég sé hvert stefnir. Við erum þegar byrjuð að eldast saman.
No comments:
Post a Comment